— Ի՞նչ, դու ծիծաղում ես,— գոչեց նա, ըստ սովորականի, օձիքս բռնելով երկու ձեռներով։
— Չեմ հավատում, որովհետև վարդապետ լինելուհամար դու բավականաչափ հիմար չես, ոչ էլ ձրիակեր։ Բացի դրանից, դու զավակներ ունես ու սիրող հայր ես։
— Էհ, զավակներ, զավակներ,— արտասանեց նա հուզվելով,— նրանք երջանկություն չեն մարդու համար։
Ես գուշակեցի նրա սրտի նվիրական դաղտնիքը։
— Գիտե՞ս ինչ, Ղազարո՜ս, — ասացի,— քեզ և ինձ նման մարդիկ կյանքի դառնություններն ընդունում են սրտով։ Դա հիմարություն է։ Եթե կարողանանք մի քիչ սառը դատել, կտեսնենք, որ շատ անգամ մենք ինքներս կյանքը ողբերգական ենք դարձնում։ Զսպիր վիշտդ և մտածիր նոր կյանքի մասին։ Դու դեռ ծերության չես հասել։
Ըստ երևույթին նա հասկացավ իմ խոսքերի գաղտնի իմաստը, մտածեց և ոչինչ չասաց։ Անցան ամիսներ, նա իր երեխաների հետ գնացել էր գյուղ, իսկ ես քաղաքումն էի։ Աշնանը մի օր նրան տեսա միանգամայն կերպարանափոված։ Առաջվա Աղայանն էր՝ ուրախ, զվարթ ու ժպտուն։
— Ա՛յ տղա, դու ինչ լավ գիտեիր, թե ես վարդապետացու մարդ չեմ,— գոչեց նա, ինձ իր հսկա թևերի մեջ առնելով,— լավ էր, որ չհիմարացա։
— Ի՞նչ է պատահել։
— Բա չե՞ս լսել, երկրորդ անգամ ամուսնացա։
— Շատ ուրախ եմ, շնորհավորում եմ։
— Ա՛յ տղա, էդ կնիկ ասված բանը ինչ հրաշալիք է եղել, ես չեմ իմացել։ Մեռած էի, մեռած, նորից կենդանացա։ Էհ, արի գնանք մի բաժակ գինի խմենք։
Գնացինք Աղայանի բնակարանը։ Նա ինձ ծանոթացրեց իր կնոջ հետ, որ նույնպես այրի էր, բայց անզավակ։ Եկավ և Հովհաննես Թումանյանը։ Այդ օրը մի լավ թրջվեցինք հանուն մեր բարեկամի պսակադրության։
Աղայանը քեֆի մարդ էր և մեծ ընդունակություն ուներ համապատասխան սեղանակիցներ ընտրելու, երբեմն ճակատագիրը հովանավորում էր նրան։ Այսպես, մի օր նա ասաց.
