Օտյանի աչքերը կապտագույն էին, ոչ այնքան խոշոր, որքան սուր, հոնքերը սև, քիթը մի քիչ արծվային, այսինքն կեռ։
— Երվանդ Օտյանը,— ասացի ես, ուրախանալով և ընկերաբար ղրկելով նրան, նստեցրի քովս, գահավորակի վրա։
Սովորական «բարի գալստից» հետո նա մի զննող հայացք ձգեց աջ ու ձախ և մի տեսակ հոգնած բարիտոնային ձայնով հարցրեց.
— Գո՞հ եք հյուրանոցեն։
— Ավելին պահանջելու կարիք չեմ զգում։
— Ծովը հանգի՞ստ էր, չնեղվեցաք ճամփին։
— Ամենևին։
— Բոսֆոր հավանեցա՞ք։
— Զմայլելի էր։
— Կվախենամ, որ նույնը չպիտի ըսեք Պոլսո համար։
— Ինչո՞ւ։
— Պոլիս գեղեցիկ է ծովեն ու միայն ծովեն։
— Բայց...
— Ոչ, ոչ, մի ըսեք։ Դրսեն եկող ճամփորդներ չպիտի նավեն իջնան, պիտի հեռվեն նայեն ու երթան...
Եվ իսկույն ևեթ, մեղմիկ ժպտալով, ավելացրեց.
— Սակայն չեմ կամենար ըսել, թե դուք ալ նույնը պիտի ընեք։ Մենք չպիտի թույլ տանք, որ դուք մեզնե շուտ բաժնվիք։ Արմիստիսեն հետո առաջին ռուսահայ գրողն եք, որ մեզի կայցելեք։
— Շնորհակալ եմ։
— Կծխե՞ք,— հարցրեց նա, գրպանից դուրս բերելով իր ծխախոտատուփը։
— Ահ, ներեցեք,— գոչեցի ես,— ձեզ տեսնելու ուրախությունից մոռացա ձեզ առաջարկել։
— Հաճեցեք իմը փորձել,— հրաժարվեց նա իմ ծխախոտից։— Լավագույն ծխախոտի հայրենիքը Թուրքիան է։
— Ասացեք, ի՞նչ վիճակումն է այժմ Թուրքիան, ուզում եմ ասել՝ Պոլիսը,— հետաքրքրվեցի ես։
— Պոլիսը հիմա կնմանի մեծահարուստ այրուհու մը։
Անոր ամուսնուն դիակը տակավին գերեզման չէ մտեր, փեսացուներ եկեր, շրջապատեր են զինքը, կուզեն ամուսնանալ։
