Հեռու չէ։ Բարձրանում եմ վագոն։ Քնած են։ Վագոնապահը, որ մի ռուս ծերունի է, ինձ դիմավորում է ոչ այնքան սիրալիր։ Հասկանալի է. մարդն անքուն է և հսկում է աշխատավորների կարճատև հանգիստը։ Մի կերպ համոզում եմ ծերունուն ընկեր Մռավյանի նամակը հանձնել հանրապետական Արտակարգ հանձնաժողովի քարտուղարին։ Մի քանի վայրկյան անցած՝ ինձ դիմավորում է մի երիտասարդ, որի խելացի աչքերը սիրալիր ժպտում են պենսնեի տակից։
— Ցավում եմ, ընկեր Շ․․․, մի տասը րոպե առաջ չեկաք,— ասում է նա հոգնած ձայնով,— բոլոր տեղերը բռնըված են։ Բայց հանգիստ կացեք, ես ձեզ համար տեղ կգտնեմ գիշերելու համար։
— Խնդրում եմ ոչ ոքի չանհանգստացնել. ես կարող եմ վերադառնալ կայարանի դահլիճը։
— Ո՛չ, ո՛չ, գնանք համար երկրորդը։ Համար երկրորդ վագոնը կցված է համար տասնութերորդին։ Սիրալիր երիտասարդը մեկին խնդրում է տեղափոխվել չգիտեմ ուր, և ես բռնում եմ տեղահան եղածի բազմոցը։ Բայց ես մինչև լույս չեմ կարողանում քնել իմ ներվերի գրգռումից։
Ժամի վեցին ոտքի վրա եմ։ Դուրս եմ գալիս վագոնից, մի ժամ պտտում եմ պլատֆորմի վրա։ Եղանակը մեղմ է, նույնիսկ ջերմ, երկինքը ջինջ, ծագող արեգակը պայծառ։ Ամենազոր բնությունը կատարել է իր դիվային գործը և այժմ ժպտում է։ Մի կարծեք անամոթաբար։ Օ՜о, ոչ. այդ ժպիտն է առայժմ ահա այնտեղ ավերակների վրա հեծկլտող ազգաբնակության միակ սփոփանքը։ Երանի նա շարունակվի երկար օրեր, մինչև որ աղետյալներն ունենան որևէ օթևան անձրևներից, ձյուն ու սառնամանիքից պատսպարվելու համար։
— Օ՜օ, բարև եք եկել, էֆենդի,— լսում եմ հանկարծ մի ծանոթ ձայն։
Ետ եմ նայում. Լենինականի տաճկական հյուպատոսն է, որի հետ ունեմ մի քանի ամսվա ծանոթություն։ Նրա հետ է իր դեռահաս ամուսինը... Երկուսն էլ արտահայտում են իրենց անկեղծ վշտակցությունը բարեկամ ժողովրդին հասած
