Վերջապես Սուսամբարը մի կողմը շպրտեց գուլպան։
— Ախչի, Սուսան, սիրտս ճաքեց, դեն գցիր զահրումարը, քիչ խոսենք։
Սուսանը լուռ էր։
— Ականջներումդ բամբակ կա՞։
— Հը՞մ։
— Չոոռ։
— Չոռ ու զխկում, ի՞նչ ես ասում․
— Ասում եմ, դեն դիր այդ զահրումարը, մի քիչ հանգստանանք, մատներս մաշվեցին, մի քիչ խոսենք էլի։
— Չեմ իմանում, ի՞նչ պիտի խոսենք, — ասաց Սուսանը հառաչելով։
— Մին այդ սատանի տոտերը կորցրու դեն, հետո կասեմ ինչ խոսենք։
Այս ասելով, Սուսամբարը Սուսանի ձեռից խլեց թոռի դազգյահը և մի կողմը դրավ։
— Ու՜ֆ, ու՜ֆ, տեր աստված, — արձակեց մի խորը հառաչանք յուր կրծքից Սուսանը, երկայն մազերը ուսերի վրա ուղղելով և գլխի ճութղին առաջ քաշելով։
— էլ ինչ ուֆ, հոգիներս դուրս եկավ, մի քիչ խոսիր, որ սիրտներս բացվին։
— Խոսքս էլ է պրծել, զրույցս էլ։
— էլի ո՞վ է էշիդ կաղ ասել, — հարցրեց Սուսամբարը։
— Մի՞տդ է, Սուսամբար, երկրաշարժի օրը։
— Հա՛։
— Այ գիդի օրեր հաա՛։
— Խե՞ր լինի, ի՞նչ է պատահել, որ ախ ես քաշում։
— Մի՞տդ է, ինչպես ես ու կուժ ծախողանց Սեյրանը մնացինք հողի տակ։
— Ինչպես այս օրվա արեգակը։
— Բախտավոր էին այն օրերը։
Սուսանը կրկին հառաչեց։
— Դու էլ լավ օրի ես երանի տալի. հողի տակ մնալը չեմ իմանում ի՛նչ բախտ է։
