Նա, տրտնջալով փողոցի անմաքրության վրա, քայլում էր զգուշությամբ, որ չցեխոտվի։
Պատահեց մի փոքրիկ միջնադեպ, որն և պատճառ եղավ ծերունու և Ռոստամյանի առաջին բարեկամության։
Դատարկ տաշտը կռնատակին բռնած, նոսր ցեխի մեջ սրընթաց վազեց ծերունու մոտով մի շրջավաճառ և, կարծես դիտմամբ, մի քանի անգամ ոտները գետնին սաստիկ խփեց։ Մինաս Կիրիլլիչի մուշտակը շաղախվեց ցեխի բծերով։
— Անպիտա՜ն,— գոչեց մաքրասեր ծերունին բարկացած։
Կինտոն կանգնեց և, լեզուն հանելով, ծերունուն մի ծաղրական նշան արավ։
— Հանդո՜ւգն,— ձայնը բարձրացրեց ծերունին,— բավական չէ վարմունքդ, դեռ կապկություն էլ ե՞ս անում․․․ Ոստիկա՜ն։
Բայց ոստիկան չկար փողոցում։ Դեմ ու դեմ մի գինեխանութի առջև երկու կիսահարբ կինտոներ կանգնած, զվարճությամբ մտիկ էին անում հեռվից։ Ռոստամյանը նշան արավ շրջավաճառ կինտոյին, որ հեռանա։ Բայց կինտոն զանազան միմոսություններով շարունակեց ծաղրել Մինաս Կիրիլլիչին։
— Կորե՜ք,— գոռաց ծերունին վրդովված ձայնով։
Կիսահարբ կինտոները հրհռացին, խրախուսելով միմոսող շրջավաճառի հանդգնությունը։
— Էդ լոդին որ հագիլ ես, միթամ ինձմեն մինձ մարթիս է՞լի,— ասաց վերջինը, մի ոտն առաջ դնելով,— էն օրն էլ ինձ փախցրիր, «տվոյ շամայկա գնիլոյ», ասացիր․․․ մնոգո ֆարսիշ ա՜յ․․․
Ռոստամյանն աշխատեց ծերունուն հանգստացնել, որ ուշադրություն չդարձնի կինտոյի վրա։ Բայց Մինաս Կիրիլլիչը դեռ չգիտեր, թե ո՛րքան կոպիտ է շրջավաճառ կինտոն, երբ մանավանդ ծախել, վերջացրել է յուր վաճառքը։ Նա, բաց հովանին բարձրացնելով, մոտեցավ յուր հակառակորդին։ Կինտոն տաշտը դրեց գետնին և մի ավելի անամոթ ծաղրական շարժում գործեց։ Ռոստամյանի արյունը գլխովը տվեց։ Նա, կատաղած, բռունցքները սեղմած, շրթունքները կրծոտելով, արյունալի աչքերով հարձակվեց անամոթ շրջավաճառի վրա։ Վերջինը, հենց առաջին հարվածից
