ինքը բոլորովին հավատում է Ռոստամյանի և Վարվառեի սիրային հարաբերությանը։
Կատոն յուր կապոցը տվեց Լազար Մակարիչին։ Հավատարիմ ամուսինները դուրս եկան փողոց։
— Լազրո,— դարձավ Կատոն յուր ամուսնուն,— դու ինձ խայտառակում ես։
— Ինչո՞ւ, հոգիս։
— Միթե ինքդ չե՞ս հավատում, որ նրանք սիրահարված են։
— Էէ՜, նրանց հերն էլ․․․
— Չէ, դու շատ անքաղաքավարի ես,— պնդեց Կատոն,— եթե դու մարդ լինեիր, ինձ չպիտի հակառակեիր։
— Բայց, Կատյուշա, ախար ես քեզ ուրիշ կերպ ասացի երեկ։
— Միևնույնն է, իմ սխալը ղու կարող էիր հետո տանն ինձ ասել և ոչ թե մորս մոտ։
— Ներողություն, Կատո,— ասաց Լազար Մակարիչը, վիզը ծռելով ստրկորեն, ինչպես մի ժամանակ սովոր էր ծռել «մուշտարու» առջև, երբ գովում էր յուր փոքրիկ խանութի փտած ապրանքը։
— Դու մի՛ համարձակվիր ինձ հակառակել, լսո՞ւմ ես, Լազրո։ Ասում եմ այո — դու էլ ասա այո, ոչ — ոչ, թե չէ ճանաչո՞ւմ ես ինձ։
— Է՜է՜է, լավ, քո հորն օղորմի, շատ էլ մի բարկանար․ արի, գնանք, բուլվարում մի քիչ ման գանք, եղանակը խիստ լավն է։
— Այդ կապոցը ձեռո՞ւմդ պիտի ման գաս հետս,— ասաց Կատոն կեղծ զարմանքով։
— Ի՞նչ կլինի։
— Ամոթ է, սո՛ւս։ Տար տուն, հետո եկ։ Բայց ոչ, ոչ, մի՛ գար, ես պիտի գնամ Սոփիոյի մոտ մի քանի նոտաներ վերցնելու։
— Ես էլ կգամ հետդ։
— Ի՞նչ, ուզում ես ինձ խայտառա/կ անել, այդ կապոցը տնից տուն հետս մանացնելով։ Աստված սիրես, թող բազազխանի հին սովորություններդ։ Գնա տուն, ծառաներին մտիկ արա։
— Ա՛յ խորամանկ Կատո․ դու ինձ խաբում ես,— ասաց Լազար Մակարիչը կատակով։
