ԱՆՏՈՆ․― Հանգստացիր, երեխաները լալիս են, ինչեր ես ասում։
ԲԱՆՎՈՐ․— (Ուզում է հարձակվել) Կխեղդեմ բոլորիդ էլ։
ԱՆՏՈՆ․— (Բռնում է նրան, զայրացած) Վերջ տուր, անսիրտ կենդանի, թե չէ գանգդ կփշրեմ։ Տանը քաղցից նվաղում է ծննդկան կինդ, իսկ դու․․․
ԲԱՆՎՈՐ․— (Կծկվում է պատի տակ և հազում սաստիկ) Անտոն Ֆոմիչ, ինչո՞ւ է խաբում ինձ այդ օձը։ Ինն ամիս շարունակ ասում էր, որ տղա է։ (Լալիս է) Ինչու էր խաբում․․․ ահա վեցերորդ անգամն Է, որ խաբում է նա ինձ․․․ Կխեղդեմ, ծնիր տղա, մի փոքրիկ, չարաճճի տղա, որ փողոցում կռվի, քար քաշե անցորդներին։
ԱՆՏՈՆ․— (Կատաղած) Լռիր․․․ քնիր այստեղ, ես քեզ տուն չեմ թողնի․․․ (Դռան շեմքին Մարթային նկատելով) Մարթա, եկ գնա ներս, հանգստացրու, երեխաները լալիս են․ (Մարթան վազում է բանվորի տուն) Քնի՛ր, ասում եմ։
ԲԱՆՎՈՐ․— Օհան Կուլիկով․․․ Իմ որդին․․․ Կխեղդեմ․․․
Մեծ սենյակ, երեք փոքր լուսամուտներ դեպի փողոց։ Մի անկյունում վառարան, կողքին՝ մի դուռ ղեպի կողքի սենյակը։ Վառարանի դիմացի անկյունը մահհակալ՝ վարագույրով ծածկված։ Աղքատիկ կահկարասի։ Մի փոքրիկ կոմոդ լուսամուտների մեջտեղը, վրան գրքեր, թղթե ծաղիկներ, հայելի։ Քիչ հեռու պատից կախ մի հնամաշ, փոքրիկ ջութակ։
ՊԱՇԱ․— Ասում են խառնակիչները պատրաստվում եև տապալելու Ռուսաստանը․ հրեաները տակառներով, որպես աղած ձուկ, դրամ են ուղարկում ճապոնացոց։ Դրա համար Էլ միշտ հաղթությունը նրանց կողմն է։ Օ՜, ինչպես տանջվում եմ։ Ինչ պատուհաս է պատրաստվում իմ հսկա հայրենիքի գլխին։ Մի՞թե նա, մեծ Ռուսաստանը, պարտություն պիտի կրե ինչ-որ թզուկ Ճապոնիայից։ Մտածում եմ գիշեր ցերեկ։ Հնար չկա։ Ուժ ունենայի, տակն ու վրա կանեի ամբողջ աշխարհը՝ մի դիպչեք իմ հայրենիքին, իմ ժողովրդին։
ՄԱՐԹԱ․— Իզուր ես այդպես մտածում։ Ասում եմ քեզ, որ սուտ է այդ ամենը․ ո՛չ տակառով դրամ, ո՛չ խառնակիչներ, միայն ասացին, որ բանվորները պատրաստվում են բողոքելու ինչ-որ իրավունքներ ձեռք բերելու համար։ Ռուսաստանին սպառնացող վտանգ չկա և չի էլ կարող ինել։ Ո՞վ կհանդգնի, երեխա ես, ի՞նչ է։
ՊԱՇԱ․— (Կասկածանքով) Անտոն Ֆոմի՞չն էր այդպես ասում։
ՄԱՐԹԱ․— (Անտարբեր) Ոչ, լսել եմ կողմնակի խոսակցությունից։
ՊԱՇԱ․— Երևի նա քեզանից թաքցնում է։ Նա ամեն բան գիտե,
