Թո՜ղ աշխարհս քանդէին, րայց թոռնիկս ինծի մնար...
թոռանս տեղը զի՜ս մեռցուցէք, զի՜ս մեռցուցէք, գոռացի, լսող
չևդավ.41
Աղաչանքիս լսող չեղավ... և կիսամեռ պատանին...
Դիակներու սահմանված սայլին մևջը նետելով՝
Վանքին ճամփեն հեռացուցին, ա՜խ իր ալքերը, իր ալքերը գնա
կտ եսնեմ#ք|
էրկս/ր ատեն ալքերը րաց, հոգին տալով, ինձ նայեցսօվ,
0;սդլինձաքնքէ պեռ կիմանամ, ճռնչելով կթավալի...
Զարհուրելի հեծկլտուք մը կնոջ մարմինը ցնցեց,
քայլ/ իր արցունքը կուլ տալով, ինձ նայելէն, դեռ րսավ.
- Ա՜լ տուն լի կ ա, տնվոր չի կա, մ ահ վանս հետ մինակ եմ,
Դետք էր տեսնել իմ տնակս, ի՜նչ բարիքի օջախ էր...
Գառն ոլկներուս, հավերուս և աքաղաղիս հետ ճերմակ,
քոլո՜րը մեկ, բոլո՜րը մեկ գոմին մեջն այրվեցան...
Աշնան համար, ամբարիս մեջ, ափ մը ցորեն ունեի,
էվ երգիքիս կտուրին տակ մեղուներու երկու փեթակ,
Այս բոլորը, օրվան մը մեջ, մեր ղյուղին հետ վառեցին..,»
քուխերիկս, շինված օրեն ամեն առտու կմխար...
Ւ՜նչ կուզեին այս իոլորեն, ի՜նչ կուզեին, դուք ըսէք...
Աջ կողմերնիդ նայեցեք, ահավասիկ ավերակը^տնակիս.
Տեսե՜ր աղբ լուրս որ քարուքանդ պատին տակեն առու կազմած.*է
էքաղիկներուս փոխարեն, մոխիրնե՜րս ջրել կերթա...
քայց այս բոլորը թոռնիկիս քով ի՜նչ կարծեն...
Ա՜հ, երկու քարեր տվեք ինծի որ ձեռքս առած գլխիս զարնեմ...
Թթենիս ալ կտրտեր են, 11 ահը գլխիս, թթենիս ալ կտրտեր են.
Ես թոռանս ձնած օրը տնկած եմ զայն, թթենիս ալ կտրտեր են.
Վա՜խ, իր. հիշատակն, հասակին պես ալքիս առջև կբարձրանաբ,
Յոթը տարին նոր բոլորեց, և ես արդեն իր ջոլքին տակ..
Գրկիս մեջ թոռնիկս առած իրեն օրորը կերգեի...
Թթենիս ալ կտրտեր են, հո՜ս նայեցեք, իր արմ ատեն թթենիս ալ
սղոցեր են...
Դիակներուն սայլը ո՞ւր Է, դիակներուն սայլը ո՜ւր Է, ես իր
ճռինչը կիմանամ ..
Ես ալ կսւզեմ մեջը նետվիլ, թոռանս քով, սայլին մեջը դեռ տեղ մի
կա՜ր»
