Ահա արևի արյունոտ գնդակ,
Ոսկեզօծելով կողմն արևմուտքի,
Ծածկվում իսպառ։ Երկնի կապուտակ
Լցվում է աստղով անչափ հրաշալի. 5
Սպիտակափա՛ռ է երկնակամար,
Երկրի վերա զմրխտյա՛ ամառ
Աստղը աստղի հետ խաղ է հորինում,
Ծաղիկը ծաղկին հանգիստ է ասում.
Ո՞ր թշվառական, ո՞ր մահկանացուն 10
Կարող է խախտել այդ անդորրություն.
Պոետի հոգին, որ վիրավորված
Ճեղքում է շղթան բռնի կաշկանդած։
II
Եվ այժմ պոետն այլ երազում չէ,
Որ նա որդի էր վերին երկնքի, 15
Եվ նորա հոգին պիտո է լռե,
Ուր բան էր վատթար խեղճության ազգի.
Եվ թե ծնել էր, որ լինի թարգման
Քաղցր մեղկության և անգործության,
Եվ ոգևորված, քնարի հետ խոսեր։ 20
Երբ նա երգում էր միայն գինի և սեր.
Ո՛չ, նա փոխել էր այդ ծուռ գաղափար։
Նա բաժանորդ է ազգի ցավի հետ,
