Միշտ բավական են և միշտ երջանիկ,
Դոցա վերա է ծաղկում Սերն անբիծ։
III
25
Միայն, երբեմըն, նախանձի ոգին,
Որպես մի չար-դև մեր մեջ շրջելով,
Սերում է կասկած սիրո աշխարհին,
Մինչ նորա կապը իսպառ լուծելով։
Բայց դո՛ւ, ի՛մ ընկեր, գիտե՞ս ինչ է Սեր. 30
Երկու կողմերի համակրություն.
Իսկ թե առավել երբ երկու սրտեր
Ունին մի վերին զուգավորություն։
Առանց այդ կապին Սերը կյանք չունի,
Եվ այսօր, էգուց պիտո է մեռնի. 35
Ուրեմըն՝ սիրի՛ր, քանի սիրում է,
Եվ խեղդի՛ր քո սերն, երբ նա մենակ է։
IV
Եվ դու այդ օրից կորուսանում ես
Քո իրավունքը, որ դու ունեիր,
Բայց անկման խաչը, եթե խելոք ես, 40
Եվ վերադ չառնել դու կարող էիր։
Միայն մտածի՛ր, մեր բախտավոր ենք,
Երբ կառավար է ազատ կամքը մեր,
Իսկ թե մեք նորան բռնաբարեինք,
Մեր կյանքը սաստիկ պետք է նվազեր։ 45
Եվ քո սիրածը բախտավոր յուրյան
Հաշվում էր մինչև սերտ սիրում էր քեզ.
Այդ սերը անցավ, և նա ինքնիշխան
Գնաց՝ նո՛ր բախտի կազմել ասպարեզ։
