Բա՛րձր քարոզիր սուրբ Ավետարան, 250
Որպես ճանապարհ դեպի գիտություն.
Թո՛ղ լցվին սրտերն մխիթարության
Սուրբ աղաղակով։ Եղի՛ր դու արթուն,
Որպես արթուն էր միածին Որդին,
Յուր անմեղ կյանքը տալով աշխարհին։ 255
Քե՛զ եմ բարբառում, որ աշակերտ ես
Այդ մեծ Ուսուցչին, դու ինձ լսո՞ւմ ես։
Ո՛վ կղեր, կղեր, ծանր է քո բեռն
Աստուծո առջև, եթե դու այսօր
Հոգի չզգենուս, չպարզես քո ձեռն 260
Դեպի սուրբ վաստակ, որ կյանք տա քեզ նոր։
XXIII
Մի նայի՛ր անբախտ քո ազգի վերա,
Տե՛ս, ի՞նչ ալեկոծ ծովն մեջ է նա.
Առագաստ պատռած, կայմը խորտակած,
Շանթեր, կայծակներ մահով զինվորված։ 265
Վե՛ր կաց, հոգևոր Հայր վիրավորի,
Ո՞ւր ես դու, ձա՛յն տուր, թո՛ղ լսենք քո ձայն,
Լսենք քո քարոզ հայրենասիրի,
Որի համար սուրբ է խեղճ Հայաստան։
Ձայն չկա, ավա՜ղ։ Եղբարք, ի՞նչ անենք. 270
Ինչպե՞ս դարմանենք այս մեր վտանգիս,
Եվ հոգևորի սիրտը դղրդենք,
Եվ հասարակին կարդա՜նք ավետիս։
