Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ահա՛ ձիթենին կանաչ ճյուղերով՝
Շնորհակալ սրտի զոհաբերություն.
Պոե՜տ, զարդարիր ճակատդ նորանով,
20
Թ՛ե սիրել ես ազգդ և արդարություն։
Ահա՜ երջանիկ առաջին Հայեր
Քեզ շիրիմներից ողջույն են տալի.
Ահա՛ գալոցքի հեռավոր թոռներ
Երդում են սաղմոս գործիդ պատվելի։
25
Օծյա՛լ Աստուծո, եղիր դու թարգման
Այն մեծակշիռ գաղափարների,
Որ կարող էին անունդ անսահման
Դարերին բաշխել, փառք կնքել բարի։
Ո՞վ են մեր օծյալք։ Բայց լեզու, լռի՛ր,
30
Ո՞ւմ հետ է քո խոսք, ունա՜յն քո խրատ.
Միայն բամբասանք, միայն ախտակիր
Հիշոցք որպես ծով կըթափվի՛ն վերադ։
Նստած են նոքա բորբոսած բանտում
Տաղաչափության։ Հուսահատություն
35
Ուտում է նորանց։ Լո՛ւյս չէ թափանցում
Այդ մեռած կամքի գերեզմանատուն։
Լուծվե է է, լուծվե՛լ նոցա խելքն իսպառ,
Ո՞ւր բժիշկ հմուտ, որ առնե մի ճար:
— Խթան զարթուցիչ և ճշմարտություն,
40
Սո՛ւր որպես նշտար, կծո՛ւ որպես թույն:
23 մայիսի 1864 թ.
Մասկվա
|
|