Էջ:The Knight in the Panther's Skin, Shota Rustaveli.djvu/13

Վեզիր Սոկրա՜տը մերձավոր՝ թագավորի դասիցը այն,
Ասին. «Գահն այս անգին է, վեհ» երբ զարդարուն գահը տեսան։

45 Հայրը տարավ իր աղջկան, Թինաթինին չքնաղ դեմքով,
Ու բազմեցրեց նրան գահին, գլխին դրեց թագն իր ձեռքով,
Հանձնեց նրան և գայիսոնն ու հագցրեց ճոխ ծիրանի,—
Դուստրը շողում էր ամենքին լուրջ հայացքով իր գեղանի։

46 Ետ քաշվեցին, գլուխ տվին արքան ու զորքն հանդիսավոր,
Եվ օրհնեցին, արքայացրին, գովքեր արին հազարավոր.
Բուկ փչեցին, ձայնակցեցին ծնծղաներով քաղցրանվագ,
Աղջիկն արցունք էր հեղեղում՝ սևագանգուր գլուխը հակ։

47 Ու բազմելու գահին իր հոր՝ անձն իր արժան չէր համարում,
Ուստի լալիս ու արցունքով՝ վարդաստանն էր նա մեկ ցողում։
«Որդու մեջ է ամեն մի հայր,— սփոփում էր հայրն ալևոր,—
Ինձ այրում էր կրակն անմար՝ մինչ կանեի քեզ թագավոր»։

48 «Մի լար, դստրիկ,— խոսեց արքան,— լսիր խոսքը դու իմ նորեն,
Այսօր դու ես Արաբիայում՝ արքա ինձնով, տեր-տնօրեն,
Արքայությունն այսուհետև քեգ է տրվում վստահաբար,
Եղիր դու հեզ, լեր անվանի, գիտես վարել իմաստաբար։

49 Ինչպես արևն է լույս տալիս վարդին, փթրոց մեկ հավասար,
Դու էլ մեծին և կամ մանրին՝ գթով եղիր, մի ափսոսար։
Կսանձվի ըմբոստն ինքը՝ առատաձե՛ռն թե գտնվես,
Դու էլ բաշխիր, առա՛տ բաշխիր, առնող-տվող ծովը որպես։

50 Արքաներից շռա՛յլն է հաստատ, ինչպես հալվեն է դրախտում,
Նրան ամենն են հնազանդ՝ նույնիսկ նա, ով դավ է միտում։
Ուտել-խմելն է օգտակար, կուտակելուց օգուտ չկա,
Ինչ որ բաշխես՝ հենց այն է քոն, ինչ խնայես՝ կորած է նա»։

51 Իր հոր տված ա՛յս խրատին աղջիկն ուշով էր ունկնդրում,
Ականջալուր ու անձանձիր՝ հոր դասերը ի միտ առնում։
Եվ խմում էր, երգում արքան, ուրախանում էլ առավել.
Դուստրը հավան չէր արևին, Թինաթինն էր արև դաոել։

52 Եվ մոտ կանչեց Թինաթինը հավատարիմ իր դայակին
«Կնիքածդ գանձարանիս,— ասաց,— դուռը բաց կրնկին,