Այս էջը հաստատված է
Ախպոր սիրած քուրն անուշ
Հորթարած Մուսին մահակը ուսին,
Մի կտոր չոր հաց մեջքովը կապած՝
Գեղի հորթերը, ամեն առավոտ քշում էր արոտ.
Քշում էր տանում մի ծաղկուտ անում,
Ինքը թեք ընկնում ու հանգստանում։
Իրիկնապահին, էն չար հորթերին,
Քշում կրկին տուն, տերեցտեր անում.
Ինքը մի ծանոթ հարևանի մոտ
Պառկում էր քնում մինչև առավոտ:
Մեր Մուսին որբ էր՝ անհեր ու անմեր.
Մի կենտ քույր ուներ, իր նման անտեր։
Քույրը եղբորից պստիկ էր տարով,
Մանկության օրից ջան ու ջիգյարով։
Մուսին էլ նրան էնքան էր սիրում,
Որ առանց նրան մնալ չէր ուզում:
էսպես երկուսով, մեկ-մեկու հույսով,
Խալխի դռներին, նրանց ումուդին,
Երբեմն սոված, երբեմն ծարավ,
Մի կերպ մեծացան՝
Յոթ-ութ տարեկան մանուկներ դարձան։
