Օր-օրի վրա նրա դարդերը
Ցիրուցան արին անդարդ հանդերը։
Էն հազարավոր ծաղկունքը նախշուն
Մուսնին ամեն օր կյանք էին բախշում,
Էն սարյակները, ծիծեռնակները,
Լորը, կաքավը ու մոշահավը,
Մի խումբ էս ծառին, մի խումբ էն քարին
Որն էլ ծաղկուտում
Ճկճկում էին, կչկչում անդորր
Էնպիսի ուրախ անվերջ երգ ու տաղ,
Որ Մուսին հանդում էլ ցավ չէր զգում։
Մուսին ուներ մի լավ ընկեր՝
Իրան պես որբ մնացած,
Էն պոչը կեռ Թոփլան շունն էր՝
Մուսնի ձեռին մեծացած։
Առավոտ վաղ, Մուսնից ղոչաղ,
Առաջն ընկած հորթերի՝
Թռչկոտալի ցույց է տալի
Ճամփաները հանդերի։
Ու հանդերում չէր համբերում,
Համ հորթերին էր նա նայում,
Համ էլ գնում ականջ դնում՝
Մուսին ի՞նչ է հրամայում։
Մին էլ տեսար Մուսին կասեր.—
— Թոփլա՜ն, Թոփլա՜ն, դե շուտ վա՛զի,
Մերոնց Ծիրան հորթին հասի...
Դե հե՜յ թռի՛, ճամփեն կտրի
Միտքն ծուռն է էն անտերի։ —
Շունը ձեռաց Ծիրան հորթին ետ էր տալի
Ու անհանգիստ Մուսին նորից
