Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/144

39

Դանդաղ սահում են օրերը դժկամ,—
Անձրև՜ ու քամի՜,— տրտո՜ւնջ ու թախի՜ծ.
Լույսերըս ոսկի ընկան ու հանգան —
Ցաված է սիրտըս,— փայփայեցե՛ք ինձ...

Լռել է հեռվում երգը ցնծության,
Եվ գուցե չըկար իմ ծնված ժամից,
Գուցե ես ինքս եմ հնարել նրան,
Որ սուտ հուշերով մխիթարեմ ինձ...

Տխուր ամպերը կամար են կապել,—
Անձրև՜ ու քամի՜,— տրտո՜ւնջ ու թախի՜ծ.—
Դուք կարող եք գեթ սուտ սիրով խաբել,—
Հիվանդ է սիրտըս,— փայփայեցե՜ք ինձ...

[1912]