Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
40
Հեռածավալ դաշտերում,
Մոռացված ու մենավոր,
Մոռացել եմ ես հեռվում
Աղմուկները հեռավոր։
Լուռ նստում եմ առվի մոտ,
Անուշ հեքիաթ եմ լսում,
Երեկո և առավոտ
Խաղաղ սրտով երազում։
Գիշերն իր ծովն է փռում,
Արշալույսն՝ իր ծիրանին,
Եվ իմ հոգում, և հեռվում
Քп ցնորքն է անմարմին։
Քո հեքիաթն եմ պարզել ես
Այս աշխարհի հեքիաթում
Եվ աղոթել անվերջ քեզ,
Երկրպագել իմ սրտում։
Թափառում եմ և երգում,
Աշխարհը մեծ, սիրտըս լայն,
Քո ցնորքն է ինձ գրկում,—
Ոսկեղեն ու դյութական։
|
|
[1912]
