Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/199

44

ԻՄ ՑՆՈՐՔԻՆ

Ոչ ոք այս երկրում դեռ չի համբուրել
Շուրթերըդ մաքուր, կուրծքըդ դողդոջուն,
Ո՞վ է քո անուշ աչքերը վառել
Այս աղջամուղջում...

Խավար օրերի երազում դժգույն
Հայտնվում ես դու արշալույսի պես.—
Քեզ եմ անրջում անտուն ու անքուն,
Սիրում — միայն քե՛զ։

Գեղեցկությունդ վառված է բոցե
Դաշույնի նըման սև կյանքի վրա,—
Թող կարոտ սիրտըս մահացու խոցե
Եվ թող չերերա...

Գեղեցկությանըդ, որպես մահապարտ,
Երկրպագում է բանաստեղծը միշտ
Եվ ողջունում է խնդությամբ հպարտ
Տառապանք ու վիշտ։

Ոչ ոք այս երկրում դեռ չի համբուրել
Շուրթերըդ մաքուր, կուրծքըդ դողդոջուն,
— Ով է քո ոսկի ժըպիտը վառել
Այս աղջամուղջում...

[1912]