Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/269

11

ՍԻՐԵԼԻ ՊԱՈԼՈ ՄԱԿԻՆՑՅԱՆԻՆ

Եկան օրեր ու անցան ու ինձ ոչինչ չմնաց.
Հուրե՜ր, հուրե՜ր — ծիածան ու ինձ ոչինչ չմնաց։

Գարնան անուշ ծաղկանց պես, վարդերի պես հրահրուն,
Հողմով տարված հեռացան ու ինձ ոչինչ չըմնաց։

Ու նոքա որ սիրեցին — սիրտս նրանց չըտվի.
Գնացին ու չդարձան ու ինձ ոչինչ չմնաց։

Եվ նոքա, ում սիրեցի իմ ցավով ու խենթությամբ —
Արբեցին ու մոռացան ու ինձ ոչինչ չըմնաց։

Ձմեռ իջավ իմ գլխին և ցուրտ, և խոր, և անդորր,
Աղբուներս չորացան — ոչինչ, ոչինչ չմնաց...

[1918]