Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/56

32

* * *

Երբ պայծառ օրըդ տխուր կըմթնի,
Եվ սիրտրդ կայրե թունավոր կասկած,
Վհատ սոսկումի տանջանքով կըզգաս,
Որ որոնածըդ բնավ չես գտնի...

Բայց դու կըգնաս, օ՜, դու չես կանգնի,
Վերջին լույսերը մեղմ կըվախճանեն,
Վերջին հույսերըդ կըդավաճանեն,—
Դու որոնածըդ բնավ չես գտնի...

Եվ երբ չի մնա ոչ մի հույս գաղտնի,
Սիրտրդ կըճչա, արդյոք ո՞ւր ես, կա՞ս,
Հողը կըգրկես և կըհեկեկաս,—
Ո՛չ,—կարձագանքվի,—բնավ չես գտնի...

1907