92
Ճեղքով կապույտ անապատն անհուն Ոսկի քարավաններն անցնում են կրկին. Քո քարավաններն են, դերվի՛շ իմ, անտուն, Խառնում իրանց ջինջ կարկաչն իմ երգին… Քո քարվաններն են օրորվում անքուն Իմ սիրտը բեկված է իմ հին վերքին Բերում են հանգիստ և հոգուս՝ խնդում:
