Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ես էլ հիշում եմ փոքրիկ մի տուն,
Փոքրիկ սենյակ մի արևով լի,
Մի աղջիկ չքնաղ, պարզ ու խնդուն,
Այնպես լուսեղե՜ն ու սիրելի՜:
Եվ ինձ թվում են այնպես անդարձ,
Այնպես հեռու և այնպես երազ
Գիմնազուհու այն զգեստը պարզ
Եվ շեկ մազերն այն մի հյուս արած…
|
|