Նայեցեք՝ մեր հայրենիքում դուք կգտնեք շատ ու շատ շքեղ ու հոյակապ դպրոցական շենքեր (որոնց ճակատին անշուշտ ոսկետառ փորագրված է պանծալի բարերարի անուն), սակայն կգտնե՞ք արդյոք մի դպրոց, որ օրինակելի լիներ, կանգնած լիներ իր բարձրության վրա...
Չկամենանք շքեղ շենքերի հայրենիք դարձնել մեր հայրենիքը, հոգու և մտքի հպարտությամբ ճոխացնենք նրան։
«Շենքերի հայրենասիրությունը» — դա է ահա մեր լիբերալ-ազգասեր-բուրժուա-ինտելիգենցիայի հայրենասիրությունը։
Ահա այդ արտաքին սահմաններով առանձնացած խավարի մեջ դեգերող, բայց օտարների աչքին թոզ փչելու համար պատեհ դեպքերի համար արտաքին շքեղ ու հոյակապ շենքերով ճոխ Հայաստանն է նրանց բաղձանքի առարկան։
Դա «հայ համազգեստը հագին հայ ոստիկանի» մի հայրենիք է։
Չկամենանք այդպիսի մի հայրենիք։
Հիշենք, որ այդ «զոոլոգիական» ազգասիրության արդյունքն է մեր այսօրվա հոգեկան-մտավոր սնանկությունը, մեր կուլտուրական թշվառությունը։
Որովհետև որպիսի՞ Հայաստան կարող է ստեղծել «զոոլոգիական ազգասեր» բուրժուա-ինտելիգենտը, որը հայության ամենավսեմ գանձը—լեզուն արհամարհում է, եթե ոչ մի «հայ ոստիկանի» հայրենիք...
Այդպիսի հայրենիք ես չեմ ուզում։
Որովհետև, մի՞թե դիակ է իմ կամեցածը։
Իսկ մեր այսօրվա արյունալի հանդեսի «ապազգայնացած» թամադաների հայրենիքը, նրանց բաղձանքը մի դիակ է անհոգի:
Ո՞ւր էր նրանց հռետորական ճարտարությունը, նրանց կրակե ոգևորությունը, նրանց հեռատես ու խորաթափանց միտքը, նրանց բորբոքուն սերը, երբ մեռնում էր, երբ այժմ էլ մեր աչքի առջև մեռնում է ա՛յն, ինչ Հայաստանի հոգին ու սիրտն է, նրա ամենից թանկագին ու վսեմ գանձը, նրա կենդանության և ապագայի լավագույն առհավատչյան։ Ո՞ւր էին նրանք և ո՞ւր են, երբ մեռնում է արհամարհված ու ընկած, բայց ազնիվ ու լուսեղեն հոգին Հայաստանի, երբ մեռնում է հոգևոր Հայաստանը։
