Հիշելով նոր աշխարհը՝ պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանի աչքերը նորից պայծառացան, փարատվեց նրա հոգու մռայլը, պատռվեց խավարը, և լույսի ոսկյա շիթեր կախվեցին այդ պատռվածքներից։ Լույսի ոսկյա այդ շիթերը կախվել էին իր ետև թողած երկրի երկնակամարից։
— Հը, ինչպե՞ս են քո վայրենիները,— հանկարծ հարցրեց Միրզա-Նուբարյանը։
— Վայրենինե՞ր, որո՞նց մասին է խոսքը,— հարցրեց Մելիք-Անդրեասյանը, անկեղծորեն գլխի չընկնելով, թե իսկապես որոնց էր ակնարկում Միրզա-Նուբարյանը։
— Վայրենիներ, նո՛ւ, աշխարհում վայրենի գազանները ովքե՞ր են։
— Ձեզ չեմ հասկանում, Ալեքսանդր Իվանիչ։
— Աննա՛, դու ասա։
— Բոլշևիկները,— ծիծաղելով արտասանեց Աննա Ջումշուդովնան։
— Դուք բոլորովին սխալ կարծիք ունեք բոլշևիկների մասին, Ալեքսանդր Իվանիչ,— զսպված զայրույթով պատասխանեց Մելիք-Անդրեասյանը,— ես կարծում եմ…
— Ոչ մի կարծել,— ընդմիջեց Ալեքսանդր Իվանիչը գոռոզ, ամբարտավան և գազազած տոնով։— Միևնույն է, ես չեմ համոզվելու, ինչ որ ասեք, երևի դու էլ այն տիպերից ես, որ թեքվում ես քեզ կերակրողների կողմը, իմ մասին էլ տարբեր կարծիք ունեիր, երբ ե՛ս էի կերակրում քեզ։
Պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը վիրավորվեց մինչև հոգու խորքը, մանավանդ չկարողացավ տանել Աննա Ջումշուդովնայի՝ փողոցային կնոջը վայել կողմնակի ծիծաղը, որ թափում էր նա իր արդեն չորացած շրթունքներից և այտերից։
— Դուք ինձ երբեք չեք կերակրել, Ալեքսանդր Իվանիչ, չեն կերակրում ինձ և բոլշևիկները, մենք կոչում ենք այդ աշխատանքի արդար վարձատրություն։
— Մենք, որ ասում ես, այդ «մենք»-ը ո՞վ է,— հարցրեց Միրզա-Նուբարյանը չափազանց սարկաստիկ շեշտով։
Լսվեց նորից Աննա Ջումշուդովնայի ծիծաղը։
— Մենք՝ պրոլետարական երկրի քաղաքացիներս,— հպարտությամբ արտասանեց պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը։
