ռեին պատուհանները գոց պահել։ Ո՛չ, թաղին ստահակներեն չէ, որ կվախնային։ Անտարակույս հովն էր, Վոսփորի թափառաշրջիկ ու սիրահար հովը, որ կվախցներ այդ ծեր աղջիկները, լուսնկան ու գիշերվան զվարթ ձայներն էին, որ կրնային գարունն ու քաղաքը մաքսանենգությամբ ներս բերել։
Կուզեր վերմակը նետել, քիչ մը բաղվիլ, բայց հսկիչ օրիորդին քայլերը պատի ժամացույցին հետ կհնչեին։ Կուրծքին տակ անորոշ հեծկլտուք մը կխլրտեր, ջղային մատներով գիշերանոցին կոհակները քակեց, կուրծքը բացավ ու վերմակին տակ զգաց ծիծերը, որ կայրեին, կվառեին։
Օ՜, ույդ սիրահար, այդ աղվոր լուսնկան։ Գաղտագողի կմտներ ներս ու ժիր կսպրդեր՛ քնացող աղջիկներուն վարսերուն մեջ ու բարձերուն տակ։ Ասդին անդին կտոր-կտոր կմոռնար իր ցոլքերը ու երբեմն նույնիսկ կհամարձակեր պզտիկ աղջկան մը շրթունքները համբուրել։ Կարծես քաղաքեն կուդար, Յալըեն ու դպրոցին բոլորտիքը տնտնալե հետո, ինքնիրենը կըսեր,— անգամ մըն ալ վերը՝ ննջարան ելլեմ, տեսնենք մեր Վարսենիկը ի՞նչ երազ կտեսնե։
Մեկ, երկու, երեք, ու կրկին,— մեկ, երկու, երեք։ Քալե՛, ձեռքերդ նիհար որովայնիդ վրա հանգուցած, երկար ու բարակ մարմինդ ուղիղ, քալե՛, ո՛վ օր. Սարգսյան։ Պարտեզին մարմանդներուն վրա լուսնկան կրնա լույսե ծաղիկներ հյուսել, աստղերը կրնան խոտերուն մեջ իյնալ ու փշուր-փշուր կորսվիլ, սարփինային պատաղիճները կրնան աճիլ ու փաթըթվիլ բարակ ճյուղերու, ցախսարիկ մը՝ չես գիտեր ասիական ափի ո՛ր թավուտեն հոս ինկած, կրնա լռությունը պատռել, ինչ փույթ,— մեկ, երկու, երեք, ձեռքերդ ամուլ որովայնիդ վրա, քալե՛, ո՛վ օր. Սարգսյան։ Քու բաժինդ ալ՝ անտարակույս այս է ժլատ, ժպիրհ կյանքեն։ Ու գուցե, եթե ճշգրիտ հաշիվ մը ընես, գեշ բաժին չէ։ Անհյուրընկալ, ցուրտ շենք մըն է թեև, բայց չէ՞ որ այս հարկին տակ է որ տարիներն ի վեր հանդիսատես կըլլաս նորափթիթ էակներու իմացական զարթոնքին։ Փոքր-Ասիո, Թրակիո, երբեմն նույնիսկ հայկական բարձրավանդակի գյուղերեն ու քաղաքներեն կուգան, իրենց ծրարներուն հետ բերելով դեռ խոպան հոգիներ, մարմիններով՝ ուր տակավին գեղեցկության ճաշակն ու
