Վառվառ, ոտքի ծայրերուն վրա կոխելով, մոտեցավ սենյակի դռան ու ականջ դրավ։
Մաքառում մը տեղի կունենար ներսը. հեգ աղջիկը կդիմադրեր, կուզեր ինքզինք փրկել վայրագ էֆենտիին ճիրաններեն, բայց չէր կրնար, ու հայտնի կերևար, որ վաճառականը աղջկան բերանը բռնի կգոցեր, որպեսզի չաղաղակեր։
− Էֆենտի, թող տուր, կաղաչեմ, կպաղատիմ,− կլսվեր, ու հետո հեծկլտուք մը՝ «մայրիկս, մայրիկս» ճիչերուն խառնված։
Վառվառ արագորեն հեռացավ դռան առջևեն, սանդուխեն վար իջավ ու փողոցին դուռը բանալով՝ ինքզինքը դուրս նետեց։
Ժամ ու կես ետքը Վառվառ վերադարձավ և շիտակ սալոնը գնաց։ Ղուկաս էֆենտի, ջղագրգռված, մեծաքայլ կերթար կուգար սենյակին մեջ։
− Ո՞ւր մնացիր,− գոչեց, իր մեղսակիցը տեսնելով։
− Հոս, մոտերը տեղ մը գացեը էի, խոսքի տալմիշ եղա, քիչ մը ուշ մնացի։
− Ես կերթամ կոր, հինգ ոսկին տուր աղջկանը և տուն ղրկե․․․
− Ո՞ւր է որ աղջիկը․․․
− Դիմացի սենյակն է, հոս սպասե ու իմ դուրս ելլելես ետքը քովը գնա։
Ու Ղուկաս էֆենտի, ոճրագործի մը պես վար սպրդեցավ սանդուխեն ու ինքզինքը փողոց նետեց։
Վառվառ հուշիկ մոտեցավ դիմացի սենյակին ու կամաց մը դուռը բացավ։
Խեղճ Շուշանիկ կիսամերկ փռված էր անկողնին վրա ու գլուխը բարձին՝ կհեծկլտար։
Երբ դուռին բացումը լսեց, ահաբեկ գլուխը վեր առավ, կարծելով որ կրկին Ղուկաս էֆենտին էր ներս մտնողը, բայց երբ նշմսւրեց, որ տանտիրուհին էր եկողը, հանդարտեցավ ու կրկին բարձին վրա ինկավ, ալ ավելի բարձրաձայն լալով։
Վառվառ բոլորովին շվարած դեմք մը առնելով՝ աղջկան քով մոտեցավ և հարցուց.
− Ի՞նչ կա, ի՞նչ ունիս աղջիկս, այս ի՞նչ վիճակ է… խոսե՛, պատմե տեսնամ, ի՞նչ եղավ։
Հեգ աղջիկը, առանց կարենալ պատասխանելու, կշարունակեր լալ։
