− Ո՞ր գործը։
− Ռոզիկի ամուսնությունը Լևոնի հետ։
− Ի՜նչ կըսես, նորեն ի՞նչ կա որ,– գոչեց տիկին Թագուհի դող ելած։
− Քիչ մը առաջ ժամուն բակը ըլլայիր նե՝ եղածը կտեսնայիր։
− Բայց ի՞նչ եղավ, չխոսի՞ս,− պնդեց կինը, ալ ավելի դող ելած։
− Ի՞նչ պիտի ըլլա, ատ Անթառամ ըսված խալթախը աղեկ մը լվացի, բակին օրթա տեղը։
− Մեղա, մեղա,− գոչեց խեղճ տիկին Թագուհին։
Ղուկաս էֆենտի, իր կնոջ ստիպումներուն վրա վերջապես իրողությունը պատմեց, թեև շատ խեղաթյուրումներով։ Նախ բոլորովին լռությամբ անցավ Շուշանիկի գայթակղության վրայեն և միայն իր ու Անթառամի միջև տեղի ունեցած միջադեպի վրա ծանրացավ։ Բնականաբար այնպես ցույց տվավ, թե վերջնական հաղթանակը ինք տարած էր, և թե տիկին Անթառամ՝ խայտառակված մեկներ էր եկեղեցիեն։ Բայց ինչ որ ալ ըլլար, անդարմանելի նախատինքներ փոխանակված էին հրապարակով և ալ այդ խոսքերեն ետքը անկարելի էր Կոկիկյաններու հետը խնամիանալ։ Նույն օրն իսկ պետք էր խոսքկապը ետ ղրկել և ամեն հարաբերություն խզել։ Տիկին Թագուհի, թեև խիստ վշտակրած, բոլորովին համամիտ էր իր ամուսնուն, այդ գայթակղութենեն ետքը ալ խնամություն չէր կըրնար ըլլալ մեջերնին։
Պահ մը լռութենե ետքը՝ տիկին Թագուհի հարցուց։
− Այդ խաղքություններուն ատեն աղջիկս ու Լևոնը ո՞ւր էին, իցիվ թե հոն գտնված չըլլային, խեղճ Ռոզիկս…
− Կարծեմ հոն էին, եկեղեցիին դուռը կեցած էին, աչքիս զարկին, բայց ետքը ալ չտեսա։
Կեսօր եղած էր և տակավին ոչ Ռոզիկ, ոչ ալ Լևոն երևան կելլեին։
− Գուցե տեղ մը նստած են,− խորհեցավ տիկին Թագուհի։
Եվ սակայն վայրկյանները կանցնեին և ոչ ոք երևան կելլար։ Թե Ղուկաս էֆենտի և թե տիկին Թագուհի կսկսեին մտատանջվիլ այդ անբացատրելի բացակայութենեն։
− Արդյոք օթելը մեկը ղրկե՞նք, գուցե հոն գացած են,– ըսավ տիկին Թագուհի։
