Այդ շփումը գգվանք մըն էր իր փորին շռայլված, խանդաղատանքի ցույց մը, ինչպես հայր մը պիտի ըներ իր տղուն գլուխը շոյելով։
Ներքին լուրերու զգլխիչ հեշտություններուն մեջ թաղված էր Մարգար էֆենտին, երբ հանկարծ դուռը բացվեցավ և երիտասարդ կին մը ներս մտավ ջղագրգռված կերպարանքով մը։
Մարդը գլուխը դարձուց և զարմացական շեշտով մը հարցուց նորեկին.
− Ի՞նչ, ժամը ասանկ կանո՞ւխ վերջացավ։
− Դեռ նոր պատարագ մտան,− պատասխանեց կինը չոր կերպով։
Եվ թեթևորեն դողահար ձեռքով մը գլխարկը հանեց ու սեղանին վրա դրավ։
− Ինչո՞ւ չկեցար պատարագին, եռաձայն պիտի երգվեր…
− Եռաձայնն ալ տեղը կենա, քառաձայնն ալ,− գոչեց կինը,− բերանս բանալ մի տար։
Մարգար էֆենտի ըմբռնեց կացության լրջությունը, լրագիրը մեկ կողմ դրավ, բազմոցին վրա նստավ, սիկարեթ մը վառեց և ըսավ.
− Ի՞նչ կա նորեն…
− Բան մըն ալ չի կա։
− Բարկացած կերևաս կոր:
− Դուն իմ տեղս եղիր տե՝ մի բարկանար նայիմ։
− Ճանըմ սա եղածը պատմե՛ նայինք։
− Մեյ մըն ալ սա ժամը ոտք չպիտի դնեմ… Աղոթք ընելու տեղ մեղքի մեջ կիյնամ կոր։
Մարգար էֆենտի չպատասխանեց, հասկցավ, որ կինը ինքնաբերաբար խոսիլ պիտի սկսեր և ավելորդ էր նորանոր հարցումներով անոր գրգռությունը ավելցնել։
Արդարև երիտասարդուհին շարունակեց.
− Աժեմին չաժեմին կնկանը պատիվներ ընեն, տեղ բանան, տեղ ցուցնեն, ժամկոչը աթոռ վազցնե՝ ասդին ես ժամերով ոտքի վրա մնամ… բայց անոնք հանցանք չունին, հանցանքը քուկդ է, քեզի պես էրիկինն է… հոս նստե՛ անտարբեր, լրագիր կարդա, անգին կնիկդ խաղք ըլլա ժամուն մեջը…
− Դեռ չեմ հասկնար կոր, թե եղածը ի՞նչ է։
− Ժամ գացի, որ ասեղ ձգելիք տեղ չի կա… հրելով, հրմշտկելով,
