− Տիկին Սաթեն, ինչո՞ւ այսօր ժամեն շուտ մը փախաք,− հարցուցեր է Շազիկ:
− Անհանգիստ եղա,− պատասխաներ էր մյուսը:
− Այո՛, ոտքի վրա մնացեր էիք,− պատասխաներ է Շազիկ,– ինծի ըսեյիք նե՝ ձեզի աթոռ մը բերեյ կուտայի…։
Այս վերջին բառերը հորդեցուցեր են արդեն լեցուն բաժակը, և տիկին Սաթեն քանի մը կծու ակնարկություններ ըրեր է և ի վերջո Պողոս էֆ. և իր կինը ճամփանին շարունակեր են սրտնեղած:
− Դիտմամբ մենե անցան, որ այս խոսքերը ընե չլթիկը,− ըսավ Սաթեն բարկաճայթ,− պզտիկ ձգելու համար… բայց թող առնելիքը ըլլա։
− Մենք արդեն ամեն բան կարգադրեցինք,− պատասխանեց Միհրանիկ։
− Ի՞նչ ըրիք…
− Թաղականները տեսանք, խոսեցանք, ժամկոչը կանչել տըվինք, աղեկ մը լվացինք…
− Ի՞նչ կելլա ատկե,− գոչեց տիկինը դժգոհ կերպով։
− Վաղն առտու ալ պիտի ճամփեն,− ավելցուց Մարգար էֆ,− ալ ի՞նչ կուզես, մարդը չէինք կրնար կամուրջին գլուխը կախել տալ:
− Հարկավ, մենք չըսած՝ իրենք որոշում տվին։
Ժամկոչ Վարդանի ճամփվելու պարագան բավական մեծ և բարերար ազդեցություն մը ըրավ տիկին Սասանյանի վրա։ Իր վիրավորված արժանապատվության համար ատիկա ամոքիչ սպեղանի մը նկատեց, բայց վերքը կկոտտար կոր տակավին։
− Թող ճամփվի, անոթի մնա, որ պոյը տեսնա,− մռլտաց քթին տակեն։
Հետո ամենքը միասին սեղան նստան։
Երեք թաղականները իրենց գործը ավարտելե ետքը մեկնեցան խորհրդարանեն։
− Երթանք տեղ մը նստինք բան մը խմենք,− առաջարկեց իրենցմե մին, երբ փողոց ելան։
− Ատենք ուշ է, − դիտել տվավ ուրիշ մը, իր ժամացույցը նայելով,−
