խոստացած էր և մանկամարդ աղջիկը վստահ էր, որ իր խոսքը պիտի հարգեր։
Արդարև առտվան ժամը տասն էր, երբ տան դուռը զարնվեցավ և Գարեգին ներս մտավ։
Սահակ աղա դիմավորեց իր փեսացուն։
Երիտասարդը լուրջ ու մտածկոտ կերպարանք մը ուներ, որ անուշադիր չանցավ ոսկերիչին աչքերեն։
− Անհանգի՞ստ ես,− հարցուց,− վրադ սանկ նեղություն մը կա։
− Քիչ մը գլուխս կցավի կոր,− պատասխանեց Գարեգին։
− Ան է նե՝ բան մը չէ,− ըսավ Սահակ աղա,− կերևա, որ գիշերը աղեկ չես քնացեր։
− Անանկ կերևա։
Քանի մը կարևոր խոսքեր փոխանակելե ետքը Նարդիկ ներս մտավ և ինքն ալ շուտով նշմարեց նշանածին մտածկոտ կերպարանքը և սկսավ հարցուփորձել, բայց երիտասարդը խուսափողական պատասխաններ տվավ։
Մանկամարդ աղջիկը մտատանջության մատնված էր, չէր ուզեր իր հարցումներով նեղացնել նշանածը, բայց և այնպես անսովոր կգտներ անոր այս կերպարանքը։
Գարեգին միշտ ուրախ և զվարթ կըլլար, երբ նշանածին կայցելեր և այսօր առաջին անգամն էր, որ իր սովորական զվարթությունը կորսնցուցած էր։
Ծաղկատի աղջկան մտատանջությունը ավելի սաստկացավ երբ Գարեգին Սահակ աղային դառնալով՝ ըսավ.
− Քեզի հետ քիչ մը աքանձին խոսիլ կուզեմ։
− Շատ աղեկ,− պատասխանեց ոսկերիչը։
− Եթե կուզես սանկ Մեոհյուրտաբի պարտեզը երթանք, թե՛ օդ կառնենք, և թե՛ կխոսակցինք։
− Աղեկ կըլլա։
− Հապա ե՞ս,− ըսավ Նարդիկ դժգոհ կերպարանքով մը։
− Դուն ալ կես ժամեն եկուր մեզի հոն գտիր,− պատասխանեց Գարեգին,− մինչև այն ատեն խոսքերնիս լմնցուցած կըլլանք։
Երբ Գարեգին Սահակ աղային հետ տանեն դուրս ելավ ու քիչ մը հեռացավ, ըսավ.
− Քեզի ծանրակշիռ բան մը պիտի ըսեմ։
– Խոսե տեսնենք,− ըսավ ոսկերիչը մտատանջ դեմքով մը։
