− Հաճի Հակոբ աղան քեզ ճամփու դնելու խո՞սք ըրավ։
− Չէ՛, բնավ երբեք, միայն իր դժգոհությունը հայտնեց բուռն բառերով, բան մը, որ տասը տարիե ի վեր երբեք չէր ըրած։
− Ճանըմ, հորդ տեղ մարդ է,– պատասխանեց Սահակ աղա,− անոր ծանր խոսքերեն պետք չէ, որ վիրավորվիս, անանկ մարդիկ վայրկենապես կբարկանան և ըսածնին չեն գիտեր, հետո բարկությունը անցնելե ետքը իրենք ալ կզղջան։
− Եթե իմ պաշտոնիս մեջ գործած մեկ պակասությանս համար այդ խոսքերը ըսած ըլլար, չպիտի բարկանայի և խիստ կերպով չպիտի պատասխանեի,− դիտել տվավ Գարեգին։
− Ես եթե քու տեղդ ըլլամ՝ վաղը կերթամ գործիս գլուխը կանցնիմ, տեսնենք ի՞նչ դիրք պիտի բռնե։
− Ատիկա անկարելի է,− պատասխանեց Գարեգին։
− Ուրեմն ի՞նչ ընելու միտք ունիս։
− Հրաժարական տալու։
− Հրաժարակա՞ն տալու, երբ քեզի գնա ըսող չկա,− գոչեց Սահակ աղա,− պարզապես տղայություն է ատիկա։
− Ես ուրիշ միջոց չեմ տեսնար կոր։ Հիմա կուզեմ բան մը հասկնալ, և ճիշտ անոր համար է, որ այդ խոսքերը բացի քեզի, այն պարագային, որ Սամիկյան Հակոբ աղայի մոտ ունեցած պաշտոնես հրաժարիմ, դուն ի՞նչ պիտի ընես։
Սահակ աղա խորհուրդ տված էր հրաժարելու անհաշտ ընթացքե մը, որ կրնար ի վերջո ծանր հետևանքներ ունենալ։
− Ես ի՞նչ կուզես, որ ընեմ,− գոչեց ոսկերիչը զարմացած։
− Այսինքն՝ ըսել կուզեմ, որ աղջիկդ դարձյալ ինծի պիտի տա՞ս։
Այս հարցումը անակնկալորեն մեջտեղ նետված՝ շվարեցուց Սահակ աղան։
− Իրավ որ,− կմկմաց,− չեմ գիտեր ինչ պատասխանեմ, բայց կկրկնեմ՝ տղայություն պիտի ըլլա, եթե այդպիսի բան մը ընես։ Հետո ի՞նչ պիտի ընես հրաժարական տալե ետքը։
− Աստված ողորմած է, ինծի պես մեկը պարապ չմնար։
− Այո՛, բայց տարիներ պետք են, որ կարենաս այս օրվան դիրքդ ձեռք բերել։
− Ատոնք երկրորդական խնդիրներ են, այժմ դուն իմ հարցումիս ուղղակի պատասխան մը տուր։
− Բայց դու չես հրաժարած,− դիտել տվավ ոսկերիչը։
