երիտասարդին, որ ավելի եվրոպացիի մը, քան թե հայու մը կերպարանքը ուներ.
− Ուրեմն այսպես։ Ղուկաս էֆենտի, հառաջիկա երկաշաբթի օր,− ըսավ Լևոն դռան մեջ։
− Շատ աղեկ, զավակս, կսպասենք ձեր այցելության, ալ ասկե ետքը հրավերի պետք չունիք գալու համար։
− Շնորհակալ եմ։
Երբ դուրս ելավ և դուռը գոցեց, Հակոբ աղա զարմանքով ըսավ Ղուկաս էֆենտիի.
− Հա՞յ է եղեր այս երիտասարդը, շիտակը ես եվրոպացի կարծեցի, բնավ հայու կերպարանք չի կա վրան… կերևա, որ շատ տարի Եվրոպա ապրած է։
− Այո… այնպես կերևա,- մռմռաց Ղուկաս էֆենտի, որ բնավ գոհ չէր մնացած երիտասարդին և ծերունիին այս հանդիպումեն։
Բայց Հակոբ աղա դյուրավ չուզեց թողուլ Ղուկաս էֆենտիին օձիքը։ Այդ մաքուր հագված՝ փայլուն երիտասարդը հարուստ մեկը կերևար և գուցե կարելի էր հետը գործ ընել, մեկ քանի ապրանք ծախել, բաց աստի, զայն անորոշապես մեկու մը նմանցուցած էր, ուստի խոսքը առաջ տարավ։
− Նո՞ր եկած է Պոլիս,− հարցուց։
− Այո… կարծես։ − Ի՞նչ կըսվի։
− Տոքթոռ Թովմաս կըսվի, վաղը Վիեննա կվերադառնա կոր, մնաս բարովի եկավ,− պատասխանեց Ղուկաս էֆենտի, ոսկերիչին միտքը կռահելով և ուզելով առաջին վայրկյանեն հուսակտուր ընել զինքը։
Հետո ավելցուց.
− Բայց ինչո՞ւ այդքան կհետաքրքրվիս կոր այդ երիտասարդով:
− Չէ, այսինքն հայ ըլլալուն զարմացա… մեյ մըն ալ մեկու մը նմանցուցի, հին ծանոթի մը, բայց անիկա զավակ չուներ, ամուրի էր, հետևաբար անոր զավակը չէր կրնար ըլլալ…
− Որո՞ւ նմանցուցիր նայիմ,− հարցուց Ղուկաս էֆենտի, որուն մտքին մեջ տարտամ կասկածներ արթնցան։
− Շուկան ատենոք հարուստ ոսկերիչ մը կար… Ոսկյան
