− Ի՞նչ կըսեն կոր, նայինք։
− Ճանըմ տեսակ-տեսակ բաներ, իբր թե շատ ծույլ ես եղեր, աղտոտ ես եղեր, անկիրթ ես եղեր… տունեն բաներ պակսեր է, քենե կասկածեր են, ես ի՜նչ գիտնամ, ասանկ խոսքեր։
Տիկին Շազիկ անպատկառորեն կստեր։ Բնավ Սուրբիկի մասին բան մը չէր լսած, բայց իր նպատակն էր պարզապես սպասուհին գրգռել իր նախկին տերերուն դեմ ու անոր լեզուն բանալ։ Իր այս հնարքը հաջողեցավ։ Սպասուհին բարկաճայթ գոչեց։
− Վայ ստախոսներ, ամոթ չէ՞ իրենց, որ ասանկ մուր քսել կուզեն վրաս… եթե ես ալ իմ գիտցածներս ըսեմ, այն ատեն պոյերնին կտեսնան։
− Ինչ ունին, որ ինչ պիտի ըսես, ատոնք պարապ խոսքեր են։
− Ես իմ ըսածս գիտեմ, Շազիկ հանըմ։
− Տիկին Սաթենը ես ալ ճանչցած եմ, իր վրա երբեք պակասություն մը չեմ տեսած…
− Դուք ի՞նչ կրնաք տեսնել… դուրսեն հարկավ բան մը հայտնի չըլլար… մեյ մըն ալ ինծի հարցուր անոր ինչ կնիկ ըլլալը… բայց ինչուս պետք է, ես իրենց պես չեմ, լեզուս կքաշեմ կնստիմ, բամբասանքեն չեմ ախորժիր։
− Անցածները սակայն բաներ մը կպատմեիր կոր հանըմիդ մասին, միտքեդ ելա՞վ։
− Ի՞նչ բան,− հարցուց Սուրբիկ։
− Միհրանիկ էֆ-ին խոսք կընեիր կոր…
− Սուտ չէի խոսեր կոր ա, ամեն օր տուներնին էր։
− Ատկե ինչ կելլա, բարեկամ են, իրարու հետ կտեսնվին․․․
− Տեսնվիլ կա, տեսնվիլ ալ կա… ես կույր չեմ, ամեն բան կտեսնամ։
− Ասկե զատ Միհրանիկ էֆենտի միշտ իր կնկանը հետ կուգար հարկավ։
− Անանկ է, միասին կուգային,− հաստատեց Սուրբիկ։
− Էյ ուրեմն, ինչ կրնա ըլլալ։ Տեսա՞ր որ ըսածներդ ալ պարապ խոսքեր են եղեր։
− Հիմա կուզե՞ս որ ամեն բան ըսեմ,− գոչեց սպասուհին,– որուն համբերությունը կսկսեր սպառիլ Շազիկի բռնած ընթացքեն։
− Կրնա՞ս նայիմ ինծի համոզել, որ տիկին Սաթեն Միհրանիկ
