Սուսերյանցի հանդեպ ցույց տված սիրալիր վարմունքը, մինչդեռ հակառակը իրեն հետ խստորեն խոսած էր։
− Եթե ես հանցավոր եմ թաղային ընտրության մեջ բռնած ընթացքիս համար,− կխորհեր,− Սուսերյանց ալ ավելի հանցավոր է, քանի որ ինքն է պարագլուխը։
Ուսուցչին միտքը այս մտածումներով տոգորված էր, երբ տեսավ, որ Սուսերյանց ոտքի կելլեր և դեպի Մարգար էֆ.-ին կուղղվեր հրաժեշտ առնելու համար, ինքն ալ անոր օրինակին հետևեցավ։
− Մարգար էֆենտի, ինձ կթույլատրե՞ք գնալ…
− Չէ՛, ընկեր Սուսերյանց,− ըսավ վաճառականը,− ո՞ւր պիտի երթաս․․․ նստե, կերակուրը միասին պիտի ուտենք։
− Շատ շնորհակալ եմ, բայց․․․
− Նստե կըսեմ կոր, խոսելիք ունիմ քեզի։
− Շատ լավ ուրեմն,− ըոավ Սուսերյանց, իր տեղը վերադառնալով։
Ուսուցիչը ինքն ալ մոտեցած էր վաճառականին և կհուսար նույն պատվին արժանանալու։
− Մարգար էֆ., ամենախորին հարգանքներս կմատուցանեմ տիկնոջ,− ըսավ։
− Երթաս բարև, մյուսյու,− պատասխանեց վաճառականը։
Ուսուցիչը ընկճված, ջախջախված դուրս ելավ, պահ մը քայլամոլոր թափառեցավ փողոցին մեջ, առանց ընելիքը գիտնալու։
− Երթամ,− մտածեց,− դիմակազերծ ընեմ Սուսերյանցը իր ընկերներուն։
Երեք երիտասարդներ, Սեդրակ, Ատոմ, Արշակ նստած էին ընթերցման սրահը ու թերթերը աչքե կանցնեին։ Ուսուցիչը բարևեց զանոնք։
− Ի՞նչ կա, ի՞նչ չկա,− հարցուց։
− Օրվան մեծ եղելությունը կա,− ըսավ Ատոմ խնդալով։
− Ի՞նչ եղելություն…
− Զարմանայի բան, չես գիտեր… մանավանդ դուն ես հերոսն ալ։
− Չեմ հասկնար, թե ինչ ըսել կուզեք,− պատասխանեց ուսուցիչը նեղացած դեմքով մը։
− Օրվան մեծ եղելությունը, որ ամբողջ թաղը դղրդեց,− շարունակեց
