Այդ պահուն հասաւ նաև 16 տարեկան հայ տղայ մը, որ վազնի վազ կուգար քաղաքէն (Սեբաստիա) և բովանդակութիւնը կը բերէր այն նամակին, որ հասած էր կետրոնէն։ Հրահանգը հետևեալն էր․ «Դրութիւնը սոսկալի է, զգաստ և զգոյշ եղէք…»
Առանց մեր տանը եղող ոստիկաններուն կասկածը հրաւիրելու, յաջողեցայ երկու ձիաւոր տղաք ճամբայ հանել դէպի Սեբաստիա՝ իմ դրութիւնը իմացնելու, որոնց յանձնեցի նաև կուսակալին նամակը։ Բայց անոնք հազիւ թէ հասեր էին գիւղին սահմանը, ձերբակալուեր էին, որովհետև գիւղը շրջապատուած էր արդէն։ Երբ այս լուրը լսեցի, հասկցայ, որ այլևս անկարելի էր այդ երեք ոստիկանները պահել, մօտերնին եկայ ու ըսի։
- Դուք այլևս կրնաք երթալ, ես կէս ժամ ետքը կուգամ, չեմ ուզեր գիւղէն ոստիկաններով մեկնիլ։
- Մեզի համար պատիւ է ձեզի հետ քաղաք մտնիլը, պատասխանեցին։
Կեցայ իրենց դէմ ու վճռական կերպով ըսի.
- Գացէ՛ք, ես ձեզ հետ չի պիտի գամ։
Ոստիկանները յուսահատած տեղի տուին և ձիերը նստեցան։ Ես իմ ձիս և հրացանս պատրաստ ունէի արդէն, կը շտապէի մեկնելու, երբ անոնք, որ պահուըտած էին և իմ շարժումներս կը դիտէին, յանկարծ իմ դէմս եկան։
- Ես ձեզի հետ գալու միտք չունիմ, ըսի, ուր որ կուզէք գացէք։
Լռեցին ու հեռացան։
Ես խումբ մը ընկերներով հեռացայ Կովտունէն։ Այդ միջոցին իմ ընկերներս էին՝ եղբայրս, եղբօրս որդին, քաջ որսորդ, և անոնցմէ զատ Եղօն ու Նշանը։
Հասանք Խորսանա գիւղը, որ կը գտնուի Կովտունի հարաւային կողմը, գետին միւս կողմը, մէկ ժամ հեռաւորութեամբ։ Հոն գտանք շատ լաւ ընդունելութիւն. մեզի համար նախապէս պատրաստած էինք զէնք, ձի, թամբ, հեռադիտակ, թիւրք ոստիկան զինուորներու հագուստներ և ամեն անհրաժեշտ բաները, մեծ յարգանքով կը վերաբերուէին և գիտենալով, թէ թշնամիին ձեռքէն կը փախչէինք, կաջակցէին մեծ ուրախութեամբ։ Ամբողջ գիւղը ոտքի ելաւ և գլխաւորապէս մեզ շրջապատեցին Ն. Դանիէլեան 37 տարեկան անձ մը, որուն անցեալը շատ մաքուր չէր, բայց անկեղծ զղջումի եկած էր և ամեն ինչ կընէր մոռցնել տալու համար իր գործերը երեսի վրայ
