Բացարձակօրէն մերժեցի և խստութեամբ գոչեցի․
― Լռեցէք․ ոչ մի ձայն, ոչ մէկ շարժում․ եթէ ձեզմէ մէկը փորձէ անհնազանդ գտնուիլ ու ոևէ կերպով դաւաճանել, անմիջապէս գնդակահար կիյնայ։
Այդ միջոցին նաւերը անցան մեր աջ և ձախ կողմերը և սկսան կրակել միահամուռ։ Քամի չի կար, մեր նավը չէր շարժուեր․ պատուիրեցինք մեր նաւավարներուն, որ թաքնուին և մենք ալ շուտափոյթ պատրաստուելով՝ սկսանք պատասխանել թշնամիին կրակին․ օրհասական կռիւ էր, որ տևեց մէկ ժամ․ աջ կողմի նաւը անցաւ հիւսիսային կողմէն մեր ձախ թևին վրայ։ Շարք մը կազմած և կրթնած մոթէօրին կողին՝ կը պատրաստուէին համազարկ մը ընել, մենք ավելի շուտ կրակեցինք․ մեր նշանառութիւնը այնքան ճիշտ էր, որ վեց հոգի մէկէն ինկան՝ նաւէն կախուելով․ իրենց ծանրութեան ներքև կարծես մոթէօրը պիտի ընկղմէր։ Թշնամին սկսաւ փախուստ տալ, վերջին հրացան մը արձակելով, որ հանդիպեցաւ Եղօին ճակատին և անցաւ գլուխէն։ Այդ միջոցին տեսնելով իրենց փախուստը, կը պոռայինք․
— Հանըմներ, ո՞ւր կը փախիք, հոս տղամարդու մէյդան է, եկէ՛ք, որ կռիւ ընենք․ ձեզ դէմ միայն անզէն երեխաներ ու կիներ տեսնել կուզԷք։
Աւելի արագ գացին, քան թէ եկած էին։
Մոթէօրներու փախուստէն քաջալերուած՝ սկսանք երգել ու թիավարել ու այլևս պարզեցինք մեր դրօշակը, ճերմակ, վրան սև խաչ՝ ի նշան Հայաստանի սուգին։
Եղօն տակաւին մեռած չէր․ վէրքը կապեցինք, գլուխին ներքև կակուղ բան մը դրինք ու վրան ծածկեցինք։ Լեզուն բռնուած էր, այլևս չէր կարող խօսիլ, երկու ժամէն ետքը մեռաւ։ Պետրէն նոյնպէս գլխէն վիրաւորուած էր, ու թէև վէրքը անվնաս էր, ինքը շշմած էր բոլորովին։
Այլևս կը շտապէինք ծովի ափէն հեռանալ, որովհետև կը վախնայինք, որ մոթէօրները, աւազի պարկերով դիրք շինած, կը վերադառնան․ բայց անոնք չի խորհեցան այդ միջոցին դիմելու։
Քամին թեթև էր, և մեր նաւը յամրաբար կը յառաջանար․ այլևս չէինք կարող քնանալ։ Ալի Ռէիզը, գիշերուան մթութենէն օգտուելով, մեզ կրկին տարեր էր Վիրայի մօտերը։ Ամսուն 14-ի լուսաբացին բոլոր շէնքերը կերևէին և այդ կողմերէն կրկին երևցան երկու մոթէօրներ։ Կատղեցայ Ռէիզին դէմէ բայց համբերեցիք այդ միջոցին շատ ուժեղ և նպաստաւոր քամի մը բարձրացաւ․ մեր նաւը կարծես կը թռէր ջուրերուն երեսէն ու մեզ կը հեռացնէր մեր թշնամիէն, մենք պատրաստ էինք և
