Արի՛, քնար Ափրոտիտա, հնչե՛ նորեն իմ ձեռքին.
Ինչո՞ւ ընդ վայր կախ ես կեցած դու գլխաքաշ մունջ պատին,
Ինձ պատվիրեց Անակրեոն լինել յուր ընտիր ժառանգ.
Եվ այն անմահ յուր տաղերուն տալ անընդհատ արձագանք.
Բայց ի՞նչ դու շուտ վհատեցար, կոշտ խուժանի խոսքերեն,
Որք եղել են միշտ անարդար հենց Արամի օրերեն.
Ուշ մի՛ դնիլ դատաստանին խակամիս, <հիմա>րին,
Թե չէ, դու էլ ընկնելու ես խղճուկ սոխակի օրին,
Հնչե՛ ազատ, քեզ չէ՛ դրած ո՛չ նեղ սահման, ո՛չ կոպար,
Ձայնըդ ձըգե՛, դեպի երկինք, թո՛ղ քեզ լսե դիփ աշխարհ.
Թո՛ղ ծիծաղի և կամ թո՛ղ լա, թո՛ղ սարսափի, զմայլի,
Իսկ անազատ մեր աստղիկը միշտ վառ ու վառ կըփայլի.
Նա կփայլի քանի ամպը նորա չի՛ ծածկել քողով,
Մի՛ զարհուրիլ, շուտ կը ցրվի թեթև ամպը մեղմ հողմով.
Ա՛նձն իմ, օրհնե՛ այն աստվածը, որ շնորհել է քու բաժին՝
Ո՛չ գանձ, ո՛չ թագ, այլ յոթնաղի անուշ քնար մուսային։
