Տուն ինծ չիս սիրիլ ատ կիտիմ չօխտան,
Տուն ինծ կանիծիս ու կատիս պէթէր,
Տուն իմ խալէմիս խարէզ իս, տուշման,
Ամէն ապութիս պատ իս ու քէտէր։
Տուն ինծ չիս սիրիլ։ Խալէմըս սուր է,
Մյուրէքէփըս է լեղի ու զէհիր,
Վըրատ քըսածըս չամուռ ու մուր է,
Ու ատօր համար տուն ինծ չիս սիրիր...
Ե՞փ սիրից տըղան թիթիզ հէքիմին,
Վօր տայմա աղու ճար կուտայ նարան.
Պայծառ լուսինկայ կուզէ՞ հարամին,
Կարիճն ալ, կասին, լուսի է տուշման։
Օսկի «վօրթերըտ մէմէկ փըշրեցի
Վօրոնց տուն Ասված կիտէիր չօխտան,
Ու քեզի փայլուն աստղիկ ցուցուցի,
Բարեկամ լալու տեղ` էղար տուշման։
Ամէնքն ալ կիտին, վօր սուրփ մարքարէն.
Տայմա քըշված է իրեն աշխարէն,
Ու խօրթ զուրցօղի կօլօխին կըտակ
Տարին տասվերկու ամիս կըլայ ծակ։
Խեղճ օղորմելիտ պէթէր արմընցար.
Վօր սուտ աղաներ առի թախտէտ վար,
