Երբ քեզ հիշում եմ ու մտորում եմ մենակ, սրտիս միջից
ինձ է հասնում մի կռունկի ձայն եւ
երամի թեւին ուշացած երկինքը հեռանում է։ Մարմինդ
բուրում է վայրի ծաղիկներով, այնպես որ՝ քիչ է մնում հավատամ, թե
դու չես ծնվել,
այլ մայրդ քեզ հանել է մեր Զնգանաձորի մանուշակոտ գետից։
Երկինքները հաջորդում են իրար Մեծ քարի վրա։
Մինչեւ թոնրի կրակը չի թեժանում՝ լիզելով պատերը
թոնրատան, մինչեւ չի քշում
այդտեղից սատանաներին բոլոր, խոնչան չի բերվում թոնիր,
քանզի պարզ է, որ խմորահացը թոնրապատից չի բռնելու։
Իսկ դու, երազիդ մեջ, իմ ձեռքը բռնած, վազեցիր թոնրատունը ձեր՝
երբ անձրեւ էր ու կայծակն էր երկնքում խաչաձեւվում,
մինչ ես կուզենայի
երկնքից խոսք խլեինք
ամբողջովին դրսում։
Առվակներն ինչ-որ հուշեր էին տանում իրենց հետ, որ
մերը չէին, անշուշտ։
(Բառերը շրջում են հոտերով ու նախիրներով, ինչպես
մարդիկ շատ հին, վաղնջական ժամանակներում)։
Իսկ հիմա, երբ ծառն ուզում է ոտքն անտառից դուրս դնել՝
թեկուզ մի քայլ,
ծառերի նախիրը ոչնչացնում է նրան։ Ծառերն ուտում են ծառերին։ Զի
«Սերն առ նախիր ավելի հին է, քան սերն առ ես-ը» (Նիցշե)։
Անտառը դուրս է եկել առվի ջրերից, եւ ծառերը ձկներ են։
Աչքերդ կայծակների թելին ի մի բերված
կախարդական հուլունքներ են։
Ես լսում եմ, թե ինչպես է ճանապարհ ընկնում լույսը,
որին դիմավորողների մեջ
միայն ես ու դու ենք, որ ես ու դու ենք։
(Ես ուզում եմ հավասարվել խոտին ու ջրին՝ նրանց մասին երգելու պահին գոնե։
Իսկ ծաղիկն իր գեղեցկության համար շնորհակալություն է ասում իմ աչքերին)։
Ամեն ցավի ցավ մի ասեք, ամեն ցավ իր տիրոջ անունով կոչեք,
որովհետեւ աշխարհում անտեր մարդիկ ինչքան ուզեք՝ կան, բայց
անտեր ցավ չի լինում. բոլոր
ծաղիկներն իմ միջոցով են գալիս դեպի քեզ։
Ես համբուրում եմ կայծակները։ Սերը միայն անցյալ ունի,
ապագայում այն արդեն չսպիացած
հուշ է։
Նոյյան տապանի մեջ տեղավորվել են Մասիսները եւ լողում են հեռու։
