Իրեն տեսնելով
Հայելու միջին,
Կապիկը ոտով
Մի բոթեց արջին.
— Քեռի, սրա՜ն տես,
Սա ո՞վ է, գիտե՞ս.
Հրեշ, ցուցանք,
Պատիժ, փորձանք:
Ինձ տեղնուտեղ կսպանեի,
Թե քիչ սրան նմանեի:
Բայց թե ես էլ ինչո՞ւ հետ եմ,
Էդպես ցուցանք քչի՞ն գիտեմ,
Թվե՞մ զատ-զատ,
Մերոնց մեջ շա՛տ:
Քան թե թվես
Ձերոնց զատ-զատ,
Լավ չէ՞ նայես,
Խելոք, վրադ,—
Էն գարշելուն
Արջը ասավ,
Բայց թե խոսքը
Տեղ չհասավ:
