Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation
Jump to search
Կապույտ կարոտը ոչինչ, մեզ ոչինչ չտվեց
Կապույտ կարոտը ոչինչ, մեզ ոչինչ չտվեց:
Մութ է խորհուրդը կյանքի, ու անհուն, ու մեծ:
Մութ է խորհուրդը կյանքի, բայց կյանքի մթում
Հազա՛ր հրդեհ կա հոգու ու հազար խնդում:
Ես հասկացա ու գիտեմ, որ աշխարհը մի
Ե՜րգ է հնչեղ, հրաշունչ — հրաշունչ, քամի:
Ջե՛րմ քսվում է մեր հոգու շրթերին պապակ.
Որքա՛ն դռներ կան հոգում` հեռավոր ու փակ...
Երկինքնե՛ր կան մեր հոգում` անապակ ու ջինջ —
Կապույտ կարոտը սակայն չտվե՛ց ոչինչ...
1919-1920
|
|
