Jump to content

Կոշմարը

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից

Կոշմարը


Խաղաղ ննջեցին գյուղերը խավար եվ շաղախները բերդերովն ամուր․ — Ա՜խ, այն գիշե՜րը՝ անսահման երկա՛ր, — Այն լռությո՜ւթյուն մահու պես տխուր...
Թշնամին եկավ մութի պես կամաց, Ամենքն ահաբեկ փախան դեպի սար. — Մայրը վայր ընկավ... երեխան մընաց. — Այն դաժան մարգոց երեսը տեսա՞ր...
Լուռ ննջել էին գյուղերը խավար... Ես այն ցավի մեջ եղա մի՛ անգամ... — Ա՜խ, այն գիշերը՝ անսահման երկար..․ — Մայրի՛կ, իմ հոգու ծաղիկներն ընկան.․․
Կարմի՛ր տեսիլներ — սասանում ծընող. ես տեսա, ինչպես մարդիկ կուրացան... — Արյուն են շնչում երկինք, ծով ու հող— — Մայրի՛կ, իմ շուրջը արյուն է միայն...

Մոսկվա, 1907