[ 284 ]
Ո՞վ մարդ, որ քո դառնության մեջ զուր տեղեն
Դու Աստուծմե կըտրտնջաս նեղացած,
Լսե՛` ինչպես նա նախանձու վառվելեն,
Դեպ առ Հոբն թուխպերիցը բան ասաց,
Անձրև, մրրիկ, կարկուտի մեջ փայլելով,
Ամպո գոռալն կխափանցներ յուր ձայնով,
Բարբառելով երկինք երկնից կշարժեր,
Եվ այս կերպիվ Հոբին ի վեճ կկանչեր։
Ժողովե այժմ բոլոր ուժըդ` կասեմ քեզ,
Արիացի՛ր, կեցի՛ր, և տո՛ւր պատասխան.
Ո՞ւր էիր դու, երբ որ կարգով իմ ձեռքես
Այս գեղեցիկ երկիրն առավ կերպարան.
Երբ ձգեցի հաստատությունն աշխարհի.
Եվ երկնայնոց զորությանց գունդն հրաշալի
Իմ մեծությունս իշխանությունս բարբառցուց,
Դու ևս այժմ քո գիտությունդ հայտնե՛, ցո՛ւյց։
Ո՞ւր էիր դու այն ժամանակն, որ դիմացս
Անհամար բյուրք նոր ստեղծված աստղերուն
Վառվառելով հանկարծակի իմ ձեռացս
Ի մեջ անհուն լայնածավալ տեղերուն
Իմ մեծությունս կպատմեին` կասեին.
Երբ արևեն կըփայլեին՝ կերթային
Ամենայն տեղ նոր տեսնված ճաճանչներ,
Կամ երբ լուսինն առջի գիշերն կըծագեր։
Ո՞վ է որ ծովն զուսպ բռնել է ափներով,
Կամ անդունդքին հաստատել է ըզսահման,
Եվ նորա ևս կատղած ատենն ալիքով
|
|
[ 285 ]
Հեռու` ելնել ո՛չ է տվել հըրաման.
Հորձանն, որ ծածկըված է խավարով,
Ո՞չ ես բացի հըզորագույն իմ ձեռով,
Եվ մառախուղն փարատեցի, փախուցի,
Ցամաք հողեն օվկիանոսն բաժնեցի։
Կարեի՞ր դու գոնե արդյոք մեկ անգամ
Հըրաման տալ, որ վաղ ծագեր առավոտ.
Եվ անդերուն մեկ օր ծարավ տոթաժամ
Տալ անձրևով զովարար ջուր համառոտ.
Նավավարին ճամփան ուղղել հնարքով,
Որ ողջանդամ հասնի ափըն, գա շուտով
Կամ աշխարհիս ծանրության հողն թափելու,
Անաստված մարդ նորա վրայեն վանելու։
Հորձանքներուն ոլոր֊ մոլոր ճամփաներն
Արդյոք ծովի խոր֊խոր տեղերն քայլե՞լ ես.
Եվ հրեշից զարմանազան ջոկերն,
Որ ծովի տակն միայն կշրջին, համրե՞լ ես.
Արդյոք դիմացդ երբևիցե բացվե՞լ են
Զարհուրելի մահու ահեղ դռներն,
Որ խավարի մութերով միշտ ծածկած են.
Դու մաշե՞լ ես արդյոք դժոխքի շուրթերն։
Մրրիկներով ցիրցան տալով մութ ամպին,
Դու արեգակն կարե՞ս արդյոք քողարկել,
Պայծառ անոսր օդն առնել թխպագին,
Փայլատակունք անձրևի մեջ ծնեցնել,
Հանկարծակի փայլած անցած փայլակով,
Սարերու սիրտն դողացնելու ձայներով,
Այս աշխարհի չորս կողմերն խաղացնել,
Մահկանացվաց քո բարկությունդ իմացնել։
Արդյոք այդ քո՞ հնարքներով կթռչի
Արծիվն՝ երկնից բարձրության մեջ անվո պես,
Քամիի դեմ յուր թևերր կը բացվի,
Մտիկ կանե՝ ծովուց գետոց դեպ երես.
Կամ բարձրագույն ամպոց մեջեն կտեսնու
Խոր֊խոր ջրոց և անդնդոց տակերն,
Թե ես նրան ի՞նչ եմ տվել ուտելու.
Դո՞ւ ես ստեղծել այն սրատես աչքերն։
Լեռներու մեջ տես սոսկալին բեհեմոդ,
|
|
[ 286 ]
Որ ես քեզ հետ ստեղծեցի միասին,
Ծակող փուշերն շատ կուսիրե իբր արոտ,
Ոտքով կոխել, և կմնա անվնաս.
Չվանի պես հուսած են յուր ջլերն,
Փորձե դու քո նրանի հետ ուժերն.
Յուր կողքերն են իբր ձուլած պղնձե,
Ո՞վ կարե որ նորա կոտոշն խորտակե։
Դու կարող ես Լեվիաթան վիշապը
Երկաթներով քաշել ափն պառկեցնել,
Լայնածավալ օվկիանոսի մեջտեղը
Կտարածե թռչող թևերն յուր փախչել.
Ծածկված է լուսո նման փուլերով,
Ամուր, ինչպես պղնձե շինած վահանով,
Տեգդ և թուրդ և ուրագդ սուր սրած,
Նա կը կարծե ինչպես եղեգ մեկ փթած։
Յուր մեծ սիրտը ջաղցաքարի կնմանի,
Եվ ատամունքն ահեղ որպես գերանդի,
Ո՞վ յուր ձեռն այնտեղ դնել չի վախնար,
Կռիվ տալու միշտ պատրաստ է անդադար,
Սուր֊սուր քարի ծայրից վրա կպառկի,
Եվ կոշտությունն բնավ չի դնիր մեկ բանի,
Յուր մեծ ուժին և զորության պատճառով,
Այն քարերն մեկ փափուկ ցեխ կարծելով։
Երբ որ կուզե վազել երթալ պատերազմ`
Ջուրն ու ծովը կըրակի պես կեռացնե,
Քուրայի պես մուխ կու հանե յուր կոկորդն,
Յուրյան հետով հորձաններն կբորբոքե,
Հուր կու թափեն յուր աչքերն բարկացած,
Ինչպես ածուխ փքսով սաստիկ վառվառած,
Ամեն հզոր կու վախեցնե, կու քշե,
Ինձ ևս դեմ հակառակիլ ո՞վ կարե։
Տիեզերաց լայնատարած մասերուն
Ինչ ժամանակ որ կարգ դնել կամեցա,
Արդյոք քեզմեն ուզեցի՞ ես մեկ խորհուրդ,
Կամ այս գործոց շատութենեն վախեցա՞.
Երբ հողն առի այս աշխարհի սկզբան
Առաջին մարդն ստեղծանել ինձ նման,
Ի՞նչ պատճառավ այն ժամանակ ինձ չասիր,
|
|
[ 287 ]
Որ ես տայի կերպարանքիդ այլ պատկեր։
Մահկանացու, այս բաներն խորհելով,
Միշտ միտդ բե՛ր իշխանություն արարչին,
Ստեղծողիդ սուրբ կամքն միայն պատվելով,
Համբերությամբ կա՛ց հնազանդ քո բաժնին,
Նա ամեն բան մեր օգուտին կու կարգե,
Կը պատժե, թե մեկին հանգիստ կը շնորհե,
Ծանրությունն միայն հուսով տա՛ր, կրե,
Եվ անտրտունջ նորա գութն աղաչե:
|
|
|
|
