Համեստություն

ՀԱՄԵՍՏՈԻԹԻԻՆ

Մըթկէկ, տումանլը էր ան գըշերը,
Թեհնա սօխախէն մէկ մարթ չի անցնիլ,
Պիռժա նըստիլ ին էրկու հայ լէվէնտ
Կէրթան, ուտէ՞խ-չիմ ասիլ։

Սօշեին վրայէն շիփ-շիտակ կնացին,
Ու Ռաստօվ հասան սատին առչեվը.
Պիռժին կէս մանէթ տըվին ճամփեցին,
Կընացին ռօթօնտ. ինչո՞ւ-չիմ ասիլ։

Առֆեանքաները էկան քօվերը,
Տաղ ու շախաներ, ծեռք ու պուտ սխմել,
Թախըլին ստակը ապառօթ տըրին,
Խարճերը շատ էր, քանի՞-չիմ ասիլ։

Սահաթը հայ-հայ իրեքի կէրթար,
Մեր քէֆլիները էլլան ըսթօլէն.
Առֆեանքաներու խօլթուխէն մըտած
Կընացին. ուտէ՞խ, ինչո՞ւ-չիմ ասիլ։

Մէկալում օրը մեր լէվէնտներուն
<...> կօլօխը պէթէր կըցաւի.
Հէքիմը կուգայ, ճարեր կըպերվի...
Ինչո՞վ հիւանտ ին-ատ հէչ չիմ ասիլ։

Շօռպաճիները տըղոց փախ տըւին,
Կէս տարի նաքա տօշակէն չէլան,

Ժիվա ու շէրպէթ շատ պերել տըւին.
Վօ՞վ էին տաքա-ախաչ չիմ ասիլ։

Շատ տարի անցաւ, մեր լէվէնտները
Մէմէկ հարս կըտան։ Ամա չիմ ասիլ`
Ինչո՞ւ նոցամէն մէկն է անզաւակ,
Մէկալին տըղաք հիւանտոտ կըլան։