Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ՀԱՅՐԵՆԱՍԷՐԻ ԿՈՉԸ
Ով որ քաջ է, ի՞նչ կը սպասէ,
Արդէն ժամանակն է, թող գայ,
Մահ պատերազմի օրհաս է,
Ով որ անվախ քաջ է, թող գայ:
Թափենք գնդակ ինչպէս տարափ,
Թշնամին լինի յուսախաբ,
Տարածենք մահ-ահ ու սարսափ,
Ով որ տղամարդ է, թող գայ:
Մերթ Սասուն, մերթ սարէ Սիփան,
Կռիւ կ'ունենանք անխափան,
Մինչեւ որ փրկենք Հայաստան,
Այս յոյս ունեցողը թող գայ:
Կամ կռուենք, պարպինք, վերջանանք,
Կամ զէնքով փրկութիւն ստանանք,
Բաւական է գերի մնանք,
Ազնիւ մտածողը թող գայ:
Երկաթէ մարդ, քարի որդի,
Վրէժխնդիր լինի թուրքի,
Աշխուժով քարի տակ չոքի,
Անսխալ խըփողը թող գայ:
Սուրը մէջքին, հրացանն ուսին,
Համարձակ դիմէ օրհասին,
Մահուան պատանքը միասին -
Մահն արհամարհողը թող գայ:
Հինգ դար է, որ մեզ կը սպանեն,
Բռնի կրօնից կը հանեն,
Կին ու աղջիկներս կը տանեն,
Նամուս ունեցողը թող գայ:
Բոլոր ազգեր մեզ ատել են,
Քանզի չունինք իրար հետ սեր,
Չունենալ Եւրոպից յոյսեր,
Այսպէս հասկացողը թող գայ:
Վերջապէս մենք ունինք կռիւ,
Զէնքով պիտի մաքրել հաշիւ,
Յարգել զէնքը, տալ մեծ պատիւ,
Սերոբ փաշին սիրողը թող գայ:
|
|
