Հայրենի գյուղում
Հայրենի գյուղում
Կիրակնամուտ էր, արևն ուժասպառ
Իջնում էր խաղաղ մեծ սարի ետև,
Եվ վերջալույսի շողքը բոցավառ
Նրա ետևից մարում էր թեթև։
Իրիկնաժամի զանգակը տվին»
Ղողանջում էր նա ծա՜նր ու բարակ,
Ու գյուղը մտավ սրբազան հուքմին,
Հիմա ժամ կանեն, վաղը՝ պատարագ:
Զանգերն անդադար հնչում են, հնչում.—
Տա՜ն-տի՜ն-տո՜ն, տա՜ն-տի՜ն,
Տա՜ն-տի՜ն-տո՜ն, տա՜ն-տի՜ն,
Կանայք ջերմեռանդ առ Աստված կանչում.
Տե՜ր, խղճա դու մեր հանդին, մեր հանգին։
Դաշտերի եռուն աշխատանքն արդեն
Դիմաց հանդերում հանգիստ է առնում
Եվ վաստակավոր գյուղացիք հրե՜ն,
Անուշ երգերով տուն են ետ դառնում։
ԿԱԹՆԱՂԲՅՈԻՐԸ
ժամեժանք է, կաթնաղբյուրը
Կենդանություն ստացավ,
Հարս ու աղջիկ եկան ջուրը՝
Ջրավորը շատացավ։
Ով գալիս է՝ գլգլալի
Ջուր է լցնում աղբյուրից,
Կուժն ու կուլեն պլպլալի
Վերադառնում են ջրից։
Խումբը գալիս, խումբը գնում,
Ջրավորը չի պակասում,
Նոր եկողը հնին մնում
Իր հերթին է սպասում։