Հայ ազգի սրտացաւները

Հայ ազգի սրտացաւները

Կիտի՞ք, աղաներ, ի՞նչ խապերներ կան.
Կասին հօքեվարք է խեղճ Հայաստան,
Քյուրտերու սյունկին ու սուրը տաճկին
Խեղճ հայի պերանն պերիլ ին հօքին։
Հապա֊ի, կիտինք, խիստ տեղով կիտինք,
Տե՛հ, շո՛ւո, կասփատա, մէկ վինթի նըստինք։

Կիտի՞ք աղաներ, մէկ հայ հեղինակ
Կիրք կուզէ տըպել, բայց չունի ըստակ.
Մեր աղաներէն խընթրիլ է, կասին,
Ամա խընթիրքը լըսված չէ, կասին։

Հապա֊ի, կիտինք, խիստ տեղով կիտինք,
Տեհ, շո՛ւտ, կասփատա, մէկ վինթինըստինք։

Կիտի՞ք աղաներ, մէկ հայ ստուտենթ կայ,
Շատ աղէկ, կասին, կըսորվէր տայմա,
Ամա աս տարի, ստակ չունենալով,
Պիտ թապլէ, կասին, ուսում ու Մոսկօֆ։

Հապա֊ի, կիտինք, խիստ տեղով կիտինք,
Տե՛հ, շո՛ւտ, կասփատա, մէկ վինթի նըստինք։

Կիտի՞ք, աղաներ, մեր հայ դըպրոցին,
Կամայ֊ ակամայ տուռը պիտ գոցին.
Պատճառն ալ ան է, վօր աշակերտները
Պօպիկ, չըպլախ ին, կասին, խեղճերը։

Հապա֊ի, կիտինք, խիստ տեղով կիտինք,
Տե՛հ, շո՛ւտ, կասփատա, մէկ վինթի նըստինք։

Կիտի՞ք, աղաներ, Քէրփիճի-մահլան
Քախցած օր անցնօղ շատ օղլուշախ կան.
Մէկ հարս չուանէ, կասին, կախուիլ է,
Մէկ ախչիկայ եալ ամօթ ծախուիլ է...
Հապա֊ի, կիտինք, խիստ տեղով կիտինք,
Տե՛հ, շո՛ւտ, կասփատա, մէկ վինթի նըստինք։
Կիտի՞ք, աղաներ, խեղճերն անտէր ին,
Նացա իւմետը մեր աղաներն ին.
Երբ աղաներիս մէկ եարտըմ չի լալ,
Խեղճն ալալ-մալալ թէզօվ եօխ կըլայ։
Ատ հեքիաթները մենք չօխտան կիտինք,
Կէս գիշերն անցաւ, տե՛հ, թռինքի նըստինք։