Քանի՛ կ’աճի ցավը մարմնիս, Ժպիտն աչքիս վարդ կ’ըլլա. Ցուրտ հոգիես կ’անցնի մայիս, Ու լո՛ւյս կ’իյնա ճակտիս վրա... Եվ այս վարդով, այս գարունով, Կը հեգնեմ Ան որ կուգա. Ան որ կուգա՝ հողին քունով Քընացընել Ցավն հսկա...
