Եղան մարդիկ, որ մեկնեցին
Մեզ բնության շատ գաղտնիք.
Եղան խելքեր, որ չափեցին
Արև, աստղեր ու երկինք. 5
Եղան, որ խոր իջան երկրի
Արգանդի մեջ մուրճերով
Եվ քննեցին մոլորակի
Կեղևը յուր տարերքով:
Շատերն իջան, օվկիանի 10
Խոր հատակը շփեցին,
Մանրացուցով տեսանելի
Մեզ նոր աշխարհներ բացին.
Չտեսնվող, չբռնվող
Զորություններ զսպեցին, 15
Լուսից ավել արագ վազող
Ուժեր ստրկացուցին:
Նույնիսկ լուսին հարկագրերին
Մեզ պատկերներ նկարել
Եվ շոգեվար նավ ու կառքին 20
Նետի, ռումբի պես վազել.
Ջնջվեցավ տարածություն,
Միթե մնա՞ց ժամանակ,
Մի վայրկենում ե՞րբ խոսեցին
Լոնդոն, Նոր-Յորք, Պուլ-Պինանդ։
25
Բայց պատմության օրենքնե՞րը.
Բարոյական մարդկության
Ո՞վ շոշափեց բազկերակը,
Գրեց ֆիզիոլոգիան.
Լո՜ւռ... ահա մեծ անգլիացին, 30
Բարոյական Հերքուլես,
Ո՜ղջ մարդկության խտտած հոգին
Իջնում է մեծ ասպարեզ...
Բնությունից, անցած կյանքից
Հանում է ճիշտ օրենքներ 35
Եվ փրկում է դիպվածներից
Մարդկության կյանքի գործեր։
«Չկա մի գործ պատահական,
Մարդու հոգին ունի կապ.
Նույն Ալեքսանդր Մակեդոնյան 40
Որպես ծնվում է մի կաթ.
Ընդհանուրի չափից է կախ
Ողջ աշխարհի գործերը.
Մի մարդ ազնիվ և կամ խարդախ
Կշռի չէ շեղում թաթը»։
45
Նա կապում է պատմությունը
Բնության հետ պինդ կապով,
Ցանցառ միստիկի բաժնածը՝
Մարմին, ոգի, մի օղով։
«Ոգին մարմնին է համեմատ, 50
Արդյունք բնության է մարմին»։
Բնության դարձավ ոգին հնազանդ,
Հողս միստիկի գլխին։
Եվ այդ օրից պատմությունը
Դառնում է ճիշտ գիտություն. 55
Ո՞վ է դորա հեղինակը —
Բո՜քլ, անմահ անգլիացին։
Հանգչի՜ր, հսկա, Դամասկոսի
Հողում, պայծառ երկնի տակ,
Անմահ շիրմիդ անապատի
60
Որդին կանգնած է պահնակ։
Նորա վերարկուն սպիտակ
Գուցե երբեք չքանա,
Բայց հրաշալի ճակտիդ պսակ՝
Միշտ վարդավառ պիտ’ մնա:
