«Բարաջողո՛ւմ: Վո՞րտեղ ե յիր, բարեկամ»:
«Թանգարանում ման եմ յեկել յերեք ժամ»:
Ենքան զարմանք բաներ տեսա ենտեղ յես Վոր չեմ կարող, իսկապես, Տեսածներս պատմել քեզ:
Հրաշքների դա մի տուն ե իսկական,
Են բոլորը կարծես խաղ ե բնության:
Ել ի՜նչ ձևի գազաններ ու թռչուններ կան, Ի՜նչ թիթեռներ ու բզեզներ— Բլոճ, պիծակ ու մժեղներ...
Մեկը կարծես զմրուխտ լինի, մյուսը՝ մարջան:
Զատիկներ կան այնքան մանրիկ,
Գնդասեղի գլխից ել են նրանք փոքրիկ»:
«Հը, փիղը վո՞նց եր, նրան ել տեսա՞ր,
Յես կարծեմ՝ աչքիդ յերեվաց մի սար»:
«Ենտեղ փիղ կա՞»:—«Բա չկա՞»:
«Ներողությո՛ւն, փիղն աչքոըվս չնկավ»:
